Φωτογραφίζοντας "Αποκλεισμένη" στο Koh Samui, Thailand.

-You are not allowed to get in the country… you have to go back.

-Where back? Why? But here is my Home…

Και με έστειλαν πίσω. Μου απαγόρευσαν να βγω από το αεροδρόμιο της Βιρμανίας και με έστειλαν Ταϊλάνδη.

Υπάλληλος του αεροδρομίου καθόταν δίπλα μου όσο περίμενα την επόμενη πτήση, ενώ το διαβατήριο μου το παρέδωσαν στην αεροσυνοδό του αεροπλάνου η οποία μου το έδωσε όταν μπήκα στο κτίριο του αεροδρομίου της Ταϊλάνδης.

Ο λόγος? Το διαβατήριο μου είχε ισχύ λιγότερη από 6 μήνες και σε αυτή την περίπτωση δεν σου επιτρέπουν την είσοδο στην χώρα.

Βρέθηκα να επιστρέφω από Ιταλία, με βαριές βαλίτσες, περίπου στα 45 κιλά διασκορπισμένα σε πλάτη back bag, μπροστά bag, και βαλίτσα με όλα τα καλούδια που είχε στείλει η μανούλα από Ελλάδα με τις φίλες μου. Έφυγα από Μιλάνο Σάββατο μεσημέρι, και έφθασα στην Βιρμανία Κυριακή απόγευμα.

Όταν άκουσα τον υπάλληλο να μην μου επιτρέπει την είσοδο, θα είμαι ειλικρινής… ήθελα την μαμά μου. As simple as that! Ήμουν με λίγα χρήματα, χωρίς μονάδες στο κινητό μου να επικοινωνήσω και μόνη. Μακριά από το σπίτι μου, είτε αυτό της Βιρμανίας, είτε αυτό της Ελλάδας.

Έφτασα Ταϊλάνδη μεσάνυχτα, για καλή μου τύχη και με καλούς φίλους, τις πρώτες μέρες κατάφερα να μείνω σε σπίτια κάποιων φίλων. Την πρώτη εβδομάδα, κοιμήθηκα σε 3 καναπέδες και άλλαξα 3 σπίτια. Και στο ενδιάμεσο πέρασα από 3 πισίνες... αφου σχεδόν κάθε σπίτι στην Bangkok έχει πισίνα. Την πρώτη μέρα νωρίς το πρωί πήγα στην Ελληνική πρεσβεία. Παρέδωσα το διαβατήριο και έκανα αίτηση για το καινούριο.

«Θα χρειαστεί να περιμένετε 3-4 εβδομάδες από την στιγμή που θα ξεκινήσει η διαδικασία και για να ξεκινήσει θα πρέπει να παραλάβουμε από Ελλάδα το μπλοκάκι αποδείξεων…το έχουν καθυστερήσει. Με αυτά και με εκείνα ίσως έχουν ελλείψεις δεν ξέρω πότε θα μας το στείλουν…»

Ήμουν με κόκκινα μάτια, πρησμένα από την κούραση, την αυπνία και το κλάμα. Εκείνη την στιγμή ήμουν μεταξύ του να γελάσω ή να γελάσω.

Δεν είχα πολλές επιλογές, και ούτε πολλά χρήματα. Είχα όσα χρειαζόμουν για τις δύο εβδομάδες στην Ιταλία... και χειμωνιάτικα ρούχα.

Έφυγα από την πρεσβεία απογοητευμένη και σχεδόν μιλούσα μόνη μου. Αναρωτιόμουν, γιατί γινόντουσαν όλα αυτά. «Ρε σύμπαν, κάτι θες να μου πεις μάλλον… κάτι που δεν βλέπω…». Ήμουν πραγματικά σε  κενό σκέψεων. Άντεχα μόνο να σκέφτομαι που θα κοιμηθώ την επόμενη μέρα.

Στο γυρισμό το ίδιο βράδυ, συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να μείνω Bangkok. Και αν έπρεπε να μείνω θα κλεινόμουν σε κάποιο Hostel να διαβάζω. Με φοβίζει αυτή η πόλη, μου ρουφάει ενέργεια.

Έψαξα για εναλλακτικές. Πρώτο σενάριο να πάω Μπαλί, Ινδονησία, δεύτερο Ελλάδα και τρίτο αναγκαστικά Bangkok. Στην Ινδονησία ήθελαν επίσης διαβατήριο με περισσότερο από 6 μήνες ισχύ. Στην Ελλάδα, αν ερχόμουν δεν θα έφευγα πριν τα Χριστούγεννα και στην Bangkok…εεε τα είπαμε! Κάπου εκεί και κάπως έτσι σκέφτηκα να βρω δουλειά σε κάποιο Hostel για λίγες εβδομάδες. Κάπου εκεί και κάπως έτσι και ειλικρινά ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ πως το σκέφτηκα, έστειλα mail σε κάποια yoga retreats. Ανταλλακτική συνεργασία. Προσφέρω τις υπηρεσίες μου ως φωτογράφος ή στο τμήμα Marketing και μου προσφέρετε διαμονή και yoga lessons.

Εχθές, 21 Νοεμβρίου, ημέρα που γιορτάζουν οι Μαρίες Παρθένες, ημέρα που συνήθως οι μισοί μου φίλοι μου εύχονται αφού πρώτα με βρίσουν που ΞΑΝΑγιορτάζω και ειδικά μαζί με αυτές τις Μαρίες (ειλικρινά πατέρα δεν ξέρω τι θέλουν να πουν!!) σας γράφω από ένα από τέτοιο Yoga Retreat Center στο Koh Samui.

Για τις δυο τελευταίες εβδομάδες, και πάω για ακόμα μία, βρίσκομαι να δουλεύω σαν φωτογράφος, να κάνω yoga κάθε μέρα, να διαβάζω τις υπόλοιπες ώρες, να κολυμπάω μεταξύ θάλασσας και πισίνας, να τρώω υγιεινά,  και να κοιμάμαι σε ένα διπλό κρεβάτι, σε ένα καθαρό και ασφαλές δωμάτιο.

Εχθές, 21 Νοεμβρίου, γιορτάσαμε την «Name Day» μου, μαζί με την Christiane, τον Rupert, και την Sara από την Γερμανία, την Αγγλία και την Ισπανία που συμφωνήσαμε να με φωνάζουν «Τζατζίκι». Σε ένα πρόχειρα στημένο beach bar λίγο πιο δίπλα από το Retreat, ο ουρανός  είχε χιλιάδες αστέρια, το φεγγάρι φώτιζε τους φοίνικες που από πάνω τους κρεμόντουσαν κοκονομπάλες και εγώ παρόλο που ήμουν μακριά από το σπίτι μου και από τους δικούς μου ανθρώπους, ένιωθα ήρεμη και ασφαλής. Για εκείνη την στιγμή χαμογελούσα για το δώρο που μου ήρθε μετά από όλα αυτά.

Από αυτό το μέρος λοιπόν στέλνω τεράστια αγκαλιά και όλη μου την θετική σκέψη σε όλους όσους με σκεφτήκατε και μου στείλατε τις ευχές σας. Δεν ξέρω αν ήταν το σύμπαν, η ενέργεια ή τύχη… ή η Παναγία Παρθένα που με φώτισε, ξέρω ότι είναι μια εμπειρία που με έμαθε πολλά και με έκανε λιιιγο πιο δυνατή! Για τους υπόλοιπους… σας περιμένω 15 Αύγουστο…τώρα από πού…δεν ξέρω!!

Follow me to the next country… Bali, Indonesia