Yoga+Surfing+Motorbike στο Bali

Ιταλία, Ταϊλάνδη και μετά πού?

Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω…για ό,τι συνέβη τους τελευταίους δύο μήνες, ειλικρινά δεν ξέρω πώς να μοιραστώ ότι έζησα…

Το mail της Manu, λίγες μέρες πριν φύγω από Ταϊλάνδη και επιστρέψω Βιρμανία με το καινούριο διαβατήριο στα χέρια μου, το έλεγε χαρακτηριστικά.

«Είπα να ρίξω λίγη σπίθα στο σύμπαν να σου προτείνω να κάνουμε μια φωτογράφιση με το τμήμα της Yoga και εμένα κατά την διάρκεια του workshop που παραδίδω εδώ. Η συνεργασία μας θα είναι για τρεις, τέσσερις μέρες, η δουλειά σου μου άρεσε πολύ και άρεσε και στους μαθητές του τμήματος και ενδιαφέρονται να έχουν προσωπική φωτογράφιση.»

Η σπίθα έβαλε φωτιά….και ήταν πύρινο βαθύ! Από ένα ταξίδι που ξεκίνησε για δύο εβδομάδες στην Ιταλία, έκλεισε σε ένα ταξίδι για δύο μήνες στην Ιταλία, Ταϊλάνδη και …. τώρα Ινδονησία!

Μέρος 3, Μπαλί, Ινδονησία.

Έφυγα από το Koh Samui, Ταϊλάνδη  χάραμα. Ταξί, να με πάει στο λιμάνι, ferry, μετά λεωφορείο, μετά αεροπλάνο, για να φτάσω Bangkok διανυκτέρευση και πάλι χάραμα αεροπλάνο για Bali.

Την Manu την γνώρισα στα Koh Samui. Μου ζήτησε να κάνουμε μια φωτογράφιση. Λίγες μέρες πριν ήταν στην Ιθάκη και αργότερα θα πήγαινε Bali. Της είπα πως χρόνια θέλω να πάω, αλλά περιμένω να βρω ένα σημάδι να με πάει. Δεν θέλω να πάω σαν τουρίστας. Για κάποιο λόγο το Bali νιώθω ότι μου κρύβει κάτι… Η Manu είναι μια γλυκιά κοπέλα από την Ζυρίχη. Το χειμώνα ταξιδεύει στη Ασία. Από την αρχή ένιωσα πως είναι από τους ανθρώπους που συναντάς στα ταξίδια και ξέρεις ότι κάτι θα πάρεις από αυτούς. Κάναμε την φωτογράφιση στο Koh Samui και την επόμενη έφυγε. Όταν ήρθε το mail της, δεν το πίστευα, έβαλα στην άκρη το κινητό μου και πήγα μια βόλτα.

Η Mimi που ήταν μαζί μου μου είπε το απλό «Αν είσαι επαγγελματίας θα πας και αν είσαι ταξιδευτής θα το απολαύσεις, μια εβδομάδα δεν αλλάζει το πλάνο σου και άλλωστε δεν ξέρεις τι ευκαιρίες θα προκύψουν από εκεί». Λίγες ώρες αργότερα, έκλεινα τα εισιτήρια και η Mimi με αγκάλιαζε για να μου ηρεμήσει όλες τις αγωνίες. Άλλωστε το επώνυμο της είναι Hug.

Όταν έφτασα στο αεροδρόμιο στο Bali δεν θύμιζε σε τίποτα καμία ασιατική χώρα από αυτές που έχω πάει. Μια περίεργη ησυχία, ένας ρυθμός χαλαρός, μαγαζιά με ξυλόγλυπτες δημιουργίες, μικροί ναοί-προσκυνήματα πέτρινοι, μαύροι με χρυσό και πολύχρωμα λουλούδια στολίζουν τα μικρά σοκάκια προς το Kangoo. Στον δρόμο αμέτρητα μηχανάκια μπλεγμένα μέσα σε αυτοκίνητα, να δημιουργούν μια συνεχόμενη ροή και κίνηση χωρίς όμως κανένα κορνάρισμα. Το δωμάτιο μου, πάνω σε μια τεράστια παραλία από μαύρη άμμο,  κοιτούσε τον ωκεανό και στα μεγάλα κύματα επάνω surfers «έκοβαν» βόλτες.

Νωρίς τα πρωινά περπατούσα στην παραλία για να κάνω την φωτογράφιση. Συναντούσα ξένους που έτρεχαν με τα σκυλιά τους, ντόπιους που έκαναν την πρωινή τους δέηση και προσφορά στο θεό τους. Οι Μπαλινέζοι είναι Ινδουιστές . Τιμούν κάθε μέρα και παντού με τελετές, προσφορές και προσευχές και οι παραδόσεις τους παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στη καθημερινότητα τους.

Όπως μου είπε και ο ταξιτζής «Δεν εχει σημασία πότε, μπορεί αργότερα αρά θα προσφέρουμε!» Πανω στην παραλία, εξω από τα σπίτια, τα μαγαζία στην μέση του δρόμου, στα χωράφια … παντού συναντάς μικρά καλαθάκια φτιαγμένα από μπαμπού με πολύχρωμα λουλούδια, μπισκότα, φρούτα κεράσματα και προσφορές για τον θεό τους.

Το Bali είναι πολλά πράγματα. για εμένα ήταν surfing, yoga και βόλτες με το μηχανάκι ανάμεσα σε ορυζώνες. Και όσο ήμουν εκεί θυμόμουν την οδηγία του Iwayan, του δασκάλου μου στο surfing

“Relax and enjoy it , you are in Bali…”

Surfing... Η ελευθερία στα κύματα του ωκεανού που έρχονται με φόρα πίσω σου και τρέχεις και βρίσκεσαι με κάποιο τρόπο πάνω σε αυτά…είναι μαγεία!

Η ίδια μαγεία βρίσκεται και κάτω από την θάλασσα.

Diving... αρκετά τουριστικό ναι μέν αλλά ήθελα πολύ να κάνω και πραγματικά άξιζε… Χιλιάδες πολύχρωμα, μικρά και μεγάλα ψάρια κολυμπούσαν γύρω μου, και εγώ με τις βαριές μπουκάλες πάλευα να περάσω ανάμεσα από τα κάγκελα του πλοίου που είχε βυθιστεί πριν χρόνια. Λίγο ψωμί που είχα στα χέρια μου βοηθούσε να με πλησιάσουν για να φάνε από το χέρι μου. (Εκεί να δεις μπαμπά «τσίμπους» που νιώθεις!). Ένα αγκαθωτό ψάρι βρίσκεται στα χέρια μου, με την βοήθεια του δασκάλου μου, να το κρατάω με δύο σπασμένα κοράλλια και να φουσκώνει να γίνεται μια αγκαθωτή άσπρη τεράστια φούσκα…

Είναι μαγεία η θάλασσα, είναι μαγεία αυτός ο κόσμος.

Λίγες μέρες μετά η φωτογράφιση με την Manu συνεχίζεται στο Ubud. Δύο ώρες σχεδόν από το Kangoo, που βρίσκομαι. Παίρνω το μηχανάκι και ξεκινώ. Στην διαδρομή εκτάσεις από ορυζώνες, που στην αρχή ο ήλιος έκανε το πράσινο ανοιχτό να λάμπει και στην συνέχεια η βροχή σκόρπιζε ασημί παντού και καθρέφτιζε τον ουρανό επάνω.

Σταματώ να αγοράσω ένα αδιάβροχο και λίγο πιο κάτω παρατηρώ στην άκρη του δρόμου σειρά μηχανάκια να είναι σταματημένα και να βάζουν τα αδιάβροχα. Ξέρουν οι Μπαλινέζοι…

Το Ubud είναι το κέντρο της yoga. Ένα όμορφο «χωριό» ήρεμο αλλά και τουριστικό. Μοντέρνο αλλά και παραδοσιακό. Όλα περιστρέφονται γύρω από την υγιεινή διατροφή και την yoga. Σπόρους από σπάνια φυτά, από το Περού, gotzi berry, χυμοί φρούτων και λαχανικών, κοκονόλαδο, κοκοζάχαρη, κοκοκαρυδια παντου! Όλα τα εστιατόρια και τα καφέ είχαν τόσο ιδιαίτερες γευστικές επιλογές. Κάτι που προφανώς λάτρεψα! Αλλά αυτό που μου άρεσε ήταν ότι το Ubud είχε ωραίο τουρισμό και είχε ζωή.

Την τελευταία μέρα και πριν φύγω από  το Ubud, βρίσκομαι να χορεύω σε deep electro ρυθμούς σε ένα κέντρο γιόγκα, πάνω στην ξύλινη ανοιχτή σάλα ανάμεσα σε δέντρα. Πρώτη φορά έβλεπα τόσο κόσμο να χορεύει χωρίς αλκοόλ, τσιγάρο και πρωί. Χόρεψα σαν να μην υπήρχε αύριο!

Με την ίδια βροχή παρέα και με το back bag στην πλάτη φεύγω και φτάνω στην Kuta, περίπου μιάμιση ώρα. Σε ένα σπίτι θα γιόρταζαν με μια παραδοσιακή τελετή το καλωσόρισμα της εγκυμονούσας Rembeka.

Γυναίκες, ντυμένες στα λευκά ανάμεσα σε κεριά, λουλούδια και αρωματικά stick σχημάτιζαν κύκλο και κρατώντας μια ροζ μεγάλη πέτρα, χέρι χέρι μοίραζαν την ευχή τους και την αγάπη τους για τον νέο της ρόλο, αυτόν την μητέρας.

Είναι το τελευταίο μου βράδυ στο Bali. Αποφασίζω να βολτάρω με το μηχανάκι και να χαζέψω χωρίς πλάνο  και πρόγραμμα μια και η φωτογράφιση πια είχε τελειώσει. Περπατώ πάνω στη Seminyak και το μάτι μου πέφτει πάνω σε μια πινακίδα «Pantarei». Με την γνωστή μου περιέργεια, ρωτάω την σερβιτόρα αν ο ιδιοκτήτης είναι Έλληνας. Λίγο αργότερα, τρώω καλαμαράκια και τυροπιτάκια μαζί με τον Κ. Αντώνη, με 20 και πλέον χρόνια στο Bali. «Κάποτε ερχόντουσαν Ελληνες… τώρα, μπα» , μου λέει.Η βραδιά με βρίσκει στο δωμάτιο μου φτιαγμένο από μπαμπού μέσα στην κουνουπιέρα, να κάνω έναν απολογισμό αυτών που έζησα, λίγο πριν γυρίσω Βιρμανία  (…λογικά!).

Μια σκέψη έχω στο μυαλό μου.

Τα ταξίδια είναι μεγάλωμα, είναι εμπειρία, είναι μάθημα. Μαθαίνεις να προσαρμόζεσαι, μαθαίνεις μόνος, μαθαίνεις πως εκτός από εσένα, τις συνήθειες σου, την γλώσσα σου, την κουλτούρα σου και ότι έμαθες στην οικογένεια σου, στο σχολείο και στην χώρα σου υπάρχουν άλλοι εκατομμύρια άλλοι τρόποι διαφορετικοί. Όσο πιο ανοιχτός είσαι σε αυτή την διαφορετικότητα τόσο πιο πλούσιος γίνεσαι.

Και κάθε στιγμή από αυτό το ταξίδι με έκανε να μάθω. Να μετρώ τις δυνάμεις μου, να πειθαρχώ τις αγωνίες μου, να ηρεμώ τους φόβους μου και να πιστέυω πώς όλα θα πάνε καλά... Και μια μικρή περιπέτεια έγινε μια ακόμα όμορφη ιστορία….

PS: Βέβαια αν ρωτήσετε την μαμά μου, ξέρει τα μισά από αυτά που έκανα γιατί όπως κάθε μανούλα (ίσως και εγώ αύριο) θα προτιμούσε να ήμουν στην ασφάλεια του σπιτιού μου, που ειλικρινά κάποιες φορές μου λείπει βασανιστικά πολύ!

(photos by Iwayan)

Follow me to the next country… Malaysia and Borneο