Επίσκεψη στο πεδίο – Jahun #Μέρος I

Όταν φτάνεις όλοι σε καλωσορίζουν στον «παράδεισο της Jahun» και δεν είχα καταλάβει γιατί και πώς ξεκίνησε αυτό μέχρι την πρόσφατη επίσκεψη μου. Η Jahun είναι μια πόλη στη βόρεια Νιγηρία όπου οι ΓΧΣ τρέχουν το πρόγραμμα μαιευτικής και fistula στο Κρατικό Νοσοκομείο. Ναι, ξέρω...  και για εμένα δεν ήτα πολύ σαφές γιατί οι ΓΧΣ πρέπει να παρεμβαίνουν σε τέτοιες περιπτώσεις. Δεν είναι κατάσταση έκτακτης ανάγκης! Για να δούμε.

#Στορυ1

Η πρώτη μου επίσκεψη ήταν τον Δεκέμβριο του 2017. Φτάσαμε με αυτοκίνητο μετά από περίπου 8 ώρες.

«Καλώς ήλθατε στο Paradise Jahun!», μου λέει ο Ed, ο υπεύθυνος του προγράμματος. Έλα να σου δείξω το νοσοκομείο. Η μαιευτική πτέρυγα, η πτέρυγα για τα νεογέννητα, αιμοδοσία, και η πτέρυγα για τις γυναίκες που πάσχουν από fistula και ο χώρος για αυτούς που τους συνοδεύουν…

«Τι εννοείς;» ρώτησα.

Εδώ είναι μουσουλμάνοι και η κοινωνία πατριαρχική. Οι γυναίκες φθάνουν στο νοσοκομείο μόνο με την έγκριση των συζύγων τους ή των οικογενειών τους και μερικές φορές πρέπει να παραμείνουν στο νοσοκομείο για πολύ καιρό λόγω αρκετών επιπλοκών. Συνήθως, ο σύζυγος δεν μένει στο νοσοκομείο όλες αυτές τις μέρες. Φτάνουν από πολύ μακριά γιατί ξέρουν ότι εδώ θα βρουν δωρεάν και καλή μέριμνα. Μερικές φορές χρειάζονται 5 ώρες για να φτάσουν εδώ. Πρέπει λοιπόν να προσφέρουμε μια θέση για τις συνοδούς, συνήθως είναι η μητέρα τους, η αδελφή ή οποιαδήποτε γυναίκα από την κοινότητα του χωριού. Οι συνοδοί είναι στο προαύλιο κάτω από τη σκιά ενός δέντρου, ένα από τα λίγα δέντρα του νοσοκομείου.

Λίγα λεπτά αργότερα η νοσοκόμα με φωνάζει. «Θα ξεκινήσουμε σύντομα τον τοκετό».

Στην μονάδα τοκετού, οι νοσηλεύτριες προετοιμάζουν τις γυναίκες και οι γιατροί ελέγχουν πότε ρίναι έτοιμη για την γέννα. Οι περισσότερες είναι κάτω των 18 ετών. Στο βάθος είναι το δωμάτιο που γεννάνε. Μία γυναίκα βρίσκεται ξαπλωμένη στο κρεβάτι περιμένοντας υπομονετικά τον γιατρό να ξεκινήσει.

«Σπρώξε ... εισπνοή, εκπνοή… σπρώξε» φωνάζει η γιατρός και η νιγηριανή νοσοκόμα κάνει τη μετάφραση, αν και φαίνεται ότι η μητέρα έχει ήδη καταλάβει τι πρέπει να κάνει. Ο γιατρός λέει κάτι. Μια άλλη νοσοκόμα φέρνει περισσότερα εργαλεία.

«Δεν είμαστε σίγουροι αν μπορούμε να σώσουμε το μωρό», μου λέει.

Τι…? Γιατί; Τι τρέχει? Κρατάω τις ερωτήσεις για εμένα, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να τις κάνω.

Δύο γιατροί προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τη μέθοδο της βεντούζας με την ειδική συσκευή. Προσπαθούν, ξανά και ξανά, η συσκευή φαίνεται να μην λειτουργεί καλά, η νοσοκόμα φέρνει άλλη βεντούζα, μια άλλη νοσοκόμα μιλάει με τη μητέρα, και η μητέρα είναι στο κρεβάτι, ακόμα υπομονετικά, χωρίς να πει κουβέντα. Μόνο οι εκφράσεις στο πρόσωπο της δείχνουν τον πόνο της. Μετά από σχεδόν 20 λεπτά το μωρό βλέπει το φως αυτής της μέρας. Μια νοσοκόμα αναλαμβάνει να καθαρίσει το μωρό, οι γιατροί χαμογελούν και η μητέρα βρίσκεται στο κρεβάτι... ακόμα υπομονετικά χωρίς να πει κουβέντα. Μετά από μερικά λεπτά σηκώνεται, τυλίγει το Αφρικανικό ύφασμα πάνω στο σώμα της και πηγαίνει στο διπλανό δωμάτιο.

Όχι. Εδώ, δεν υπάρχει νοσοκόμα για να ανακοινώσει το φύλο του παιδιού στον ευτυχισμένο πατέρα. Πιθανώς ο σύζυγος έχει ήδη μερικά ακόμη παιδιά και ίσως περισσότερες από μία συζύγους.

Όχι, εδώ δεν ακούγονται ουρλιαχτά από τις μητέρες στον θάλαμο τοκετού. Οι γυναίκες εδώ έχουν μάθει να  κρύβουν τον πόνο τους, σαν να μην τους επιτρέπεται να τον εκφράσουν.

Όχι. Δεν υπάρχουν μπλε και ροζ μπαλόνια. Εδώ η προτεραιότητα είναι να υπάρχουν φάρμακα, ιατρικός εξοπλισμός και διαθέσιμα ελεύθερα κρεβάτια.

Ο πλακούντας βρίσκεται σε ένα καλάθι στο πάτωμα και οι γονείς σύμφωνα με την παράδοση πρέπει να το θάψουν σύντομα κάτω από το χώμα.

Εάν δεν υπάρχουν επιπλοκές για το μωρό και τη μητέρα, θα μεταφερθούν στην διπλανή μονάδα. Είναι ο πιο πολυσύχναστος θάλαμος στο νοσοκομείο. Αντιστοιχούν δύο ή τρεις γυναίκες σε κάθε κρεβάτι, μαζί με τα μωρά τους.

Την επόμενη μέρα ο γιατρός με ενημερώνει ότι προετοιμάζονται για μια καισαρική. Ακολουθώ όλη τη διαδικασία υγιεινής, φορώ τη συγκεκριμένη στολή και κάθομαι στη γωνία του χειρουργείου για να τραβήξω τις φωτογραφίες κατά τη διάρκεια της χειρουργικής επέμβασης. Ω Θεέ μου! Χρειάστηκαν μόνο μερικά λεπτά για την γέννα και αρκετές μέρες για να ξεπεράσω το σοκ από αυτό που είδα.

Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να καλέσω τους γονείς μου "Ξεχάστε το! Μην περιμένετε να γίνω μάνα!"

Continue reading Jahun #Part II

Continue reading Jahun #Part III