Επίσκεψη στο πεδίο - Port Harcourt #Μέρος I
Επίσκεψη στο πεδίο, στο Port Harcourt, Rivers state της ΝΙγηρίας
Port Harcourt, Nigeria, April 2018. Photo
by Maro Verli
Το αυτοκίνητο
έφυγε από την Abuja περίπου στις 7 το πρωί. Το ταξίδι είναι μακρύ και θα
χρειαστούν περίπου 2 μέρες για να φτάσουμε στο Port Harcourt, στη νότια
Νιγηρία. Μια συσκευασία μεγάλη από φιστικιά, οι δύο οδηγοί και ο Jacob,
Νιγηριανός συνάδελφος, είμαστε μέσα στο Land Rover Jeep. Ο καιρός είναι ζεστός,
η σκόνη είναι παντού και η ατμόσφαιρα είναι γκρίζα από τις εξατμίσεις των
αυτοκινήτων και των φορτηγών. Παλιά και σκουριασμένα αυτοκίνητα και φορτηγά
κινούνται ακανόνιστα στο δρόμο που είναι γεμάτο λακκούβες. Ο δρόμος στο νότο
δεν είναι τόσο ασφαλής. Αρκετές περιπτώσεις απαγωγών, πολλά ατυχήματα και
φορτηγά υπερφορτωμένα από τον βορρά είναι αναποδογυρισμένα στον δρόμο.
Στην διαδρομή
σταματήσαμε μόνο για μερικά λεπτά, κυρίως για να χαλαρώσουν λίγο οι οδηγοί και
συνεχίσαμε για να προλάβουμε να είμαστε στην ώρα μας πριν βραδιάσει στην πόλη
που θα διανυκτερεύσουμε, για να συνεχίσουμε την επόμενη μέρα στο δεύτερο μέρος
της διαδρομής και να φτάσουμε στο Port Harcourt. Όσο διασχίζουμε τα χωριά, οι
ντόπιοι κοιτάζουν το αυτοκίνητό μας και όταν συνειδητοποιούν ότι ένας
«λευκός» είναι στο αυτοκίνητο, χαμογελούν και μου φωνάζουν «ọcha» που σημαίνει
«λευκό πρόσωπο» στη γλώσσα Igbo.
Λίγο μετά το
μεσημέρι και ενώ είμαστε σε ένα απομακρυσμένο χωριό, μια μεγάλη ουρά από
αυτοκίνητα είναι μπροστά μας. Ένα πετρελαιοφόρο έχει ανατραπεί και
εμποδίζει τη ροή των αυτοκινήτων. Ο δρόμος είναι γεμάτος πετρέλαιο. Υπάρχει
ένταση και ορισμένοι ντόπιοι προσπαθούν να διευκολύνουν τη ροή των αυτοκινήτων.
Όταν είναι η
σειρά μας να περάσουμε από το μοναδικό ανοιχτό δρόμο και να προχωρήσουμε βλέπω
ανθρώπους που κοιτάζουν μέσα από τα παράθυρά μας και φωνάζουν.
«Τι συμβαίνει;»
ρωτώ τον Jacob.
«Mην ανησυχείς»,
μου λέει.
Οι οδηγοί
προσπαθούν να διαπραγματευτούν, ένας άντρας που φαίνεται να είναι αυτός που
δίνει τις εντολές δεν φαίνεται και πολύ χαρούμενος...
«Κλείστε το
δρόμο!» Φωνάζει και δίνει την εντολή σε κάποιον ο οποίος βάζει ένα κορμό
δέντρου μπροστά από τις ρόδες του αυτοκινήτου μας.
Οκ... εντάξει
τώρα επίσημα μπορώ να πανικοβληθώ!
Είμαι κάπου στη
Νιγηρία, στην μέση του πουθενά που κι αν με ρωτήσεις δεν ξέρω να σου πω, είμαι
ο μόνος λευκός άνθρωπος (sorry που το χρησιμοποιώ την λέξη…) όλοι με κοιτάζουν,
οι άνθρωποι φωνάζουν και δεν καταλαβαίνω γιατί;
«Jacob ... τι
συμβαίνει; Ανησυχώ λίγο» (εμμμ βασικά φοβάμαι αλλά εντάξει, αναπνοή, αναπνοή!).
«Μην ανησυχείς...
παιδιά, ας προχωρήσουμε…», λέει στους οδηγούς.
Μετά από αρκετά
λεπτά έντονων διαπραγματεύσεων και με την ήρεμη αντίδραση των οδηγών, ο δρόμος
είναι ανοιχτός και συνεχίζουμε το ταξίδι.
«Ζητούσαν χρήματα
για να καθαρίσουν τον δρόμο…», μου εξηγεί αργότερα ο οδηγός.
Αφού βρισκόμασταν στο αυτοκίνητο για περίπου 11 ώρες, με το πρόσωπό μου γεμάτο από μαύρη σκόνη και καπνό, φτάσαμε σε μια πόλη που βρίσκεται σχεδόν στη μέση της απόστασης. Ένα ψητό γατόψαρο για δείπνο, μια μπίρα και Afropop μουσική στο τοπικό εστιατόριο είναι ο ιδανικός τρόπος για να χαλαρώσουμε και να προετοιμαστούμε για το ταξίδι την επόμενη μέρα μέχρι να φτάσουμε στο Port Harcourt.