Ευτυχισμένο το Νέο Έτος στο Λάος!

Λάος, Απρίλιος 2015

Ένα μακρουλό σχήμα πάνω στο χάρτη ανάμεσα στο Βιετνάμ, την Ταϊλάνδη, την Καμπότζη, άντε και λίγο από Κίνα.

Η πτήση από Ταϊλάνδη μας πήγε στα σύνορα. Από εκεί και μετά από ένα πέρασμα στο Immigration office, με την βίζα στο χέρι επιβιβαζόμαστε σε ένα λεωφορείο να περάσουμε πάνω από την γέφυρα που χωρίζει τις δύο χώρες και μετά σε ένα επόμενο για να φτάσουμε στην πρωτεύουσα του Λάο μια ώρα μετά.

Vietnete. Μια πόλη που μπορείς να τη γυρίσεις μέσα σε λίγη ώρα πάνω σε ένα ποδήλατο. Guest houses και hostels για backpackers. Αυτή η πόλη έχει μια περίεργη μυρωδιά από Ευρώπη. Τόσα χρόνια γαλλικής αποικιοκρατίας έχουν αφήσει το σημάδι τους στην αρχιτεκτονική των σπιτιών και στην κουλτούρα των ανθρώπων.

Εκατομμύρια τόνοι αέριων ξεφορτώθηκαν από την Αμερική μετά το τέλος του πολέμου με το Βιετνάμ. To COPE (Cooperative Orthotic and Prosthetic Enterprise) είναι ένα μουσείο για να δεις την καταστροφή που προκλήθηκε σε έναν ολόκληρο λαό. Με την επίσκεψη στο μουσείο συνεισφέρεις στα θύματα που ακόμα μετρούν συνέπειες. 

Το water festival που πραγματοποιείται αυτή την περίοδο σε πολλές χώρες της Ασίας, είχε ξεκινήσει ήδη και εδώ. Στους δρόμους αυτοκίνητα με μεγάλα βαρέλια γεμάτα νερό έκαναν σχεδόν πορεία, στα σπίτια ο κόσμος είχε βάλει φουσκωτές πισίνες και παιδιά κάθε ηλικίας έριχναν νερό με νεροπίστολα. Η πιθανότητα να την βγάλεις στεγνός ήταν ελάχιστη.

Δύο μέρες μετά παίρνω το λεωφορείο για ένα βραδινό ταξίδι με προορισμό το Luang Prabang. Δέκα ώρες σχεδόν διαδρομή. Το λεωφορείο που πήρα ήταν το πιο φουτουριστικό που έχω βρεθεί. Και επειδή ακούγεται πολύ κουλτουριάρικος ο όρος θα μιλήσω με απλά λόγια. Διώροφο, που αντί για καθίσματα είχε κρεβάτια και το χρώμα του ήταν όλο ροζ, με έμφαση στις λεπτομέρειες με ροζ πιτσιλιές. Οι υπάλληλοι στο αεροδρόμιο φορούσαν πουκάμισα με χρωματιστά λουλούδια.

Με άλλα λόγια η Ασία ξέρει από πέρλα, δαντέλα και φλωράλ. Και εγώ προσωπικά δίνω συγχαρητήρια στον τύπο που πέρασε αυτά τα σχέδια στο αρμόδιο τμήμα.

Το Louang Prabang είναι αυτό που θα έλεγε κανείς countryside. Ο ποταμός Mengok περικυκλώνει την πόλη. Όμορφα παραδοσιακά σπίτια, με ξύλινες σκεπές, γαλλικά μαγαζάκια με κρουασάν, τουκ τουκ για ταξί και ποδήλατα για να γυρίσεις ανάμεσα στις καταπράσινες γειτονιές.

Οι Λαοτινοί αγαπούν το πράσινο. Φροντίζουν να έχουν γλάστρες και πολύχρωμα λουλούδια στο κήπο τους και στα μαγαζιά τους. Η πόλη δεν σου θυμίζει σε τίποτα ότι βρίσκεσαι στην Ασία. Κανένας χαμός και καμιά βρωμιά στους δρόμους.

Οι Λαοτινοί κάνουν ησυχία. Δεν σου μιλούν πολύ και αν δεν μιλούν αγγλικά (που είναι το πιο σύνηθες) θα γυρίσουν το κεφάλι και δεν θα σε κοιτούν καν. Και κάπου εκεί καταλαβαίνεις ότι δεν σε καταλαβαίνει.

Οι Λαοτινοί μοιράζονται. Τα πρωινά οι μοναχοί περιμένουν υπομονετικά στις ουρές για να παραλάβουν από τους ντόπιους και το σημερινό τους γεύμα.

Οι Λαοτινοί κάνουν υπομονή. Ακόμα και στα παζάρια δεν γίνονται πιεστικοί. Απλά περιμένουν να αποφασίσεις τι θα διαλέξεις.

Οι Λαοτινοί κάνουν την δουλειά τους. Το μέρος μυρίζει φόβο, αυτό ένιωσα. Μυρίζεις κομμουνισμό παντού. Οι σημαίες κρέμονται σχεδόν από κάθε μπαλκόνι και σε κάθε σημείο.

Στα χωριά γύρω από την λίμνη, οι στημένοι πάγκοι με χειροποίητες πασμίνες και ντόπιο ουίσκι, μέσα σε λασπωμένες καλύβες σε κάνουν να αναρωτιέσαι πως είναι η ζωή εδώ τις υπόλοιπες μέρες. Την περίοδο των βροχοπτώσεων που το ποτάμι γεμίζει και η ξύλινη γέφυρα, φτιαγμένη από μπαμπού, που ενώνει τα χωριά με την πόλη, διαλύεται και ξαναφτιάχνεται όταν περάσει η περίοδος.

Κάποιο μηχανάκι στο γυρισμό σταματάει δίπλα μας και μας ρωτάει αν θέλουμε ναρκωτικά. Με την συνεργασία της αστυνομίας, τα ναρκωτικά σε συγκεκριμένα μέρη προσφέρονται σε καταλόγους.

Το τελευταίο απόγευμα, στέλνω card postal από το ταχυδρομείο με προορισμό την Ελλάδα... πόσα κύματα θα περάσουν... σκέφτομαι και χάνομαι λίγο στους δρόμους. Πίνω μια μπίρα στο εστιατόριο που είναι ανάμεσα στα ψηλά δέντρα του ποταμού, χαζεύω τα παιδιά που κολυμπούν και παίζουν και βουτώντας τα πόδια μου στα λασπωμένα νερά, νιώθω ότι με κοιτούν περίεργα.

Λίγο αργότερα βρίσκομαι μαζί με την Nat και τον Raff και τρώμε βουβάλι με λαχανικά. Ο σερβιτόρος μας έφερε τα αναμμένα κάρβουνα σε ένα μεταλλικό κουβά και πάνω στο ειδικό σκεύος κομμάτια από βουβάλι και λίπος ψηνόντουσαν αργά.

Ανάμεσα σε ψηλούς κοκοφοίνικες, αναμμένα κεριά και παγωμένη μπίρα διαπιστώνω πως για άλλη μια φορά τα ταξίδια που κάνουμε είναι οι άνθρωποι που συναντάμε. Δυο άνθρωποι που αγαπιούνται και επιμένουν να προσπαθούν να ζουν όπως εκείνοι ονειρεύτηκαν. Ο τσαμπουκάς μιας Ελληνίδας και ενός παθιασμένου Ιταλού και η τελευταία μπίρα μαζί τους, ομορφαίνουν το ταξίδι μου.

... Ραντεβού στα επόμενα.

Follow me to the next country… Italy