Τα καταφέραμε καρδιά μου! Δύο Χρόνια Μιανμάρ

18 Σεπτεμβρίου, 2014 Ελλάδα: Μια παραίτηση, μια βαλίτσα, ένα εισιτήριο με επιστροφή σε δύο μήνες, πέντε βιβλία, το σημειωματάριο και η φωτογραφική μου. Το status έγραφε για την «Gate 9 του Ελ. Βενιζέλος”.

12 Δεκεμβρίου, 2014 Βιρμανία: Βρίσκομαι για συνέντευξη σε ένα σχολείο, για την θέση της δασκάλας αγγλικών. Οι πιθανότητες να με προσλάβουν ελάχιστες, μια κι ούτε τα πτυχία δασκάλας είχα αλλά και ούτε English native speaker ήμουν. Στο τέλος της συνέντευξης ο διευθυντής με ρωτάει αν έχω να προσθέσω κάτι.

Και είχα και ήταν η μόνη ευκαιρία.

«Πιθανόν να έχετε υποψηφίους professional teachers με περισσότερη εμπειρία, θέλω να σας πω όμως ότι είμαι διαθέσιμη να ακολουθήσω οποιοδήποτε σεμινάριο ώστε να γίνω πιο αποτελεσματική για τα παιδιά ενώ η ιδέα του να εργαστώ σαν δασκάλα με ενθουσιάζει και με πάθος θα κάνω το καλύτερο δυνατό.»

“To be honest your passion for children is noticeable.” Μου λέει και δεν είμαι σίγουρη αν είναι για καλό το σχόλιο του.

Την επόμενη μέρα στο inbox μου είχα mail.

“You are selected for the position of core teacher in our school”

Και κάπου εκεί ξεκίνησαν όλα.

5 Ιανουαρίου 2015

Προσγειώνομαι Βιρμανία για δεύτερη φορά. Μόνο που αυτή την φορά το εισιτήριο είναι One way.

Φτάσαμε τις  270! Σε πήρα από το«0» και σε έφτασα στις «270»!

5 μήνες δασκάλα στην Myanmar. Το περίμενες? Όχι... Ούτε κι εγώ.

Τα καταφέραμε καρδιά μου!

Σε άφησα και σε έπιασα αλλιώς. Από τα μανίκια να δοκιμάσεις.
Και τα καταφέραμε...

7 Ιουνίου 2015

Προσγειώνομαι Ελλάδα. Το εισιτήριο είναι πάλι για δύο μήνες με επιστροφή.

Μόνο που αυτή η επιστροφή έχει τίτλο «Myanmar».

Πως να χωρέσουν σε ένα status 270 ημέρες επί 24 ώρες.

Κάποιες φορές τα βράδια έκλεινα το φως στο δωμάτιο μου και ανάμεσα στους ψαλμούς που ακούγονταν τα βράδια από τις pagodas και τα βατράχια που μαζεύονται τα βράδια και κάνουν σαν αγελάδες (ριλλι!!!!) αναρωτιόμουν τι είχε γίνει. Και κάποιες άλλες έλεγα δυνατά «Τι γίνεται τώρα?»

Σκέψεις που ήρθαν, πέρασαν και ακούμπησαν για τα καλά ότι φοβόμουν και ότι πάλευα.

Αυτό το δώρο δεν "σφηνώνει" σε λόγια.

Βραδιές που θες να νιώσεις την οικειότητα του σπιτιού που μεγάλωσες και των «δικών σου». Στιγμές που ψάχνεις να μοιραστείς την ατάκα γιατί μόνο στα ελληνικά είναι επιτυχημένη. «Ζήλιες» που νιώθεις όταν οι φίλοι σου μαζεύονται όλοι μαζί και βλέπεις τις φωτογραφίες που σου στέλνουν. Κωλοπαιδάκια!! Kαι πως να γεφυρώσεις τις  4 ½ ώρες διαφορά και τις 15 ώρες απόσταση και μια άλλη καθημερινότητα...

Τώρα πια είσαι εσύ και ο εαυτός σου. Και τον ρωτάς συχνά «Αντέχεις?».

Όταν βρήκα το πιο αηδιαστικό έντομο στο σπίτι μου, που είναι ο μεγαλύτερος μου φόβος ήμουν εγώ και αυτό. Με άλλα λόγια ήμουν εγώ και οι φόβοι μου. Αλλά για δες... το νίκησα. Νίκησα και αυτό τον φόβο.

Και τελικά μπορεί να μην μπορέσεις να χωρέσεις σε ένα status όσα έζησες, μπορεί να μην βρεις τρόπους να τα μοιραστείς αλλά για δες γυρνάς με άλλη βαλίτσα. Και είναι η πρώτη φορά που στην βαλίτσα μου δεν έχω σφηνωμένα ρούχα. Έχω βιβλία που διάβασα, έχω αναμνηστικά, έχω τετράδια που γέμισαν με σκέψεις...

Με πολύ, μα πάρα πολύ ανυπομονησία σήμερα γυρνάω πίσω για να συναντήσω ένα σωρό φίλους. Και πόση χαρά και ευγνωμοσύνη κρύβει αυτό...

Το Πουλάκι που με βοήθησε να βάλω μονάδες στο skype account μου και κάθε μέρα μου έστελνε μια καλημέρα, το Δημητρούλι που με ηρέμησε όσες φορές δίστασα πριν παραιτηθώ, τον Μιχαλίτο που μου έκλεισε το μάτι «μην τρελαίνεσαι» μου είπε και μου πήρε το ηχειακι που τα βράδια έπαιζε It's a new dawn, it's a new day, it's a new life for me..., το Σαββοπουλάκι που πάντα «πίστευε σε εμένα και το πείσμα μου», την Σου που με την σιωπή της με έκανε να νιώσω ότι η απόφαση μου θα είχε δυσκολίες αλλά ήταν η σωστή, το Βιβιανάκι που άκουγε και φώναζε να ακούσω εμένα και την φωνή μου, το Γριβάκι που «Καλά θα τα πούμε σε δυο μήνες, πως κάνεις έτσι» και με πείσμα της έκλεινα το μάτι, χωρίς να ξέρω ακόμα κάτι, το Τριαντάκι που δεν είχε απάντηση στους φόβους μου αλλά σώπαινε και αρκούσε που με άκουγε, τον Ορεστάκο που στα πεσμένα μου έστελνε μήνυμα και με έκανε να γελάω και φυσικά το Μαλιασριστό που μέσα στην αγωνία μου γέλασε ειρωνικά και μου είπε «Μάρω το σύμπαν δεν δίνει μία για το τι κάνεις, μπορείς να φανταστείς πόσο μικρή είσαι μπροστά σε όλο αυτό, καν' το και ό,τι θες εδώ» και ήταν και με το παραπάνω! Και η λίστα θα μπορούσε να συνεχίζεται για ώρες...

Και άλλοι τόσοι που στο πέρασμα τους με έκαναν να πεισμώσω, να τολμήσω, να διεκδικήσω και απομακρύνθηκαν και χάθηκαν και προσπάθησαν να το αλλάξουν και το βρήκαν παράλογο και φοβήθηκαν και που χωρίς να το ξέρουν με έσπρωξαν πιο κοντά στο στο πιο δυνατό, στο πιο ήρεμο, στο πιο μεγάλο, στο πιο άπειρα... δικό μου κόσμο. Σε αυτόν που κάθε μέρα ανακαλύπτω.

Και το ταξίδι συνεχίζετε και κάθε μέρα μαθαίνεις και κάτι άλλο για εσένα για τα όρια σου για τους ανθρώπους και την διαφορετικότητα μας, για μια άλλη κουλτούρα, για μια νέα προοπτική.

Και έτσι τα βράδια πια για να ηρεμώ σκέφτομαι πως το ταξίδι συνεχίζετε... άστο να σε πάει, κάτι θα ξέρει...