Να σας συστήσω την γιαγιά μου

Μήλος, καλοκαίρι 2015

Στο νησί της γιαγιάς με την «γιαγιούκο»,

Ατάκες:

«Γιαγιά, θα μου βρεις καποιον να κάνει surf?» «Δεν βρίσκεις καλύτερα κάποιον να κάνει sex?»

«Γιαγιάκα καλός αυτός ο παππούς που σου φέρνει τις πατάτες, τι παίζει?»«Παιδί μου αυτός μια να κάνει να ανέβει «την συκιά», θα τα κακαρώσει.»

«Γιαγιά μπορεί να αργήσω να γυρίσω σημέρα το βράδυ…»«Γύρνα νωρίς το πρωί να’ χει χαράξει να βλέπεις το δρόμο για το σπίτι.»

Το καλοκαίρι, πήγα στο νησί της γιαγιάς, στην Μήλο. Είχε να με δει μήνες... και από όταν της είπα ότι όταν θα έρθω Ελλάδα, θα πάω και στο νησί να την δω είχε αρχίζει να προετοιμάζεται ήδη... 2 μήνες πριν!!

Εννοείτε ότι η γιαγιά μαγείρεψε όλα τα καλούδια που μπορούσε να σκεφτεί ότι θα με ικανοποιήσουν. Τυρί, πιταράκια, πελτές, σουτζουκάκια και πίτες με γιαούρτι.

Εννοείτε ότι ήπιαμε πρωινό καφεδάκι στο μπαλκόνι και μου ζήτησε να περάσω μόνο από ένα σπίτι μιας θείας να χαιρετίσω. «Αυτή είναι η πιο μεγάλη αδελφή μου», μου λέει «και δεν ξέρεις αν θα την προλάβεις του χρόνου.»

Στο τέλος και με περίτεχνη πονηριά περάσαμε και από άλλα τέσσερα σπίτια και κάμποσες θείες για να χαιρετίσουν «την εγγόνα που έχει έρθει». Δεν ξέρω αν είχε βγει στο νησί ανακοίνωση αλλά σίγουρα η «παρέα που μαζεύονται στην πεζούλα» ήξερε για εμένα. Και φυσικά κανένας δεν έπαιρνε τηλέφωνο πρωινές ώρες για να μην ξυπνήσει την "κοκόνα" της. «Τους έχω ενημερώσει»

Το βραδάκι σε ένα από τα τουριστικά μαγαζιά που χαζεύω στο Κάστρο, στην Πλάκα, πιάνω την κουβέντα με την ιδιοκτήτρια και με ρωτάει ποιανού είμαι. Όταν της εξήγησα, μου λέει. «Την θυμάμαι την γιαγιά σου, ερχόταν στο ΙΚΑ, όσο δούλευα. Χαμογελαστή και από τις λίγες καλοσυνάτες και ευγενικές γυναίκες που έχω συναντήσει»

Η γιαγιά μου για την μαμά μου είναι αυτή που «έπεφτε σφαλιάρα για να φάμε σπανακόρυζο», για εμένα είναι αυτή που έλεγε στην μαμά μου «έφαγε, έφαγε» μακρόσυρτα και είχε ήδη πάρει από μπροστά μου το σπανακόρυζο. (Really όμως σπανακόρυζο???)

Ο γάμος για τα εγγόνια της πριν τα 30 ήταν σκουτούρα «τι θέλετε να βάλετε σκουτούρες στο μυαλό σας, βρείτε ένα αγόρι να περνάτε καλά».

Πριν λίγα χρόνια είχαμε πάει οι δύο μας στην Κωνσταντινούπουλη. Κάθε πρωί ξυπνούσα με τον ήχο απο τα σακουλάκια στην τσάντα της που ετοίμαζε για την ημέρα. Καραμέλλες, χρήματα, μπισκότα...και χαρτί υγείας ρολό αν κάτι γίνει...και για να πληρώσει τους χαλβάδες ανοιγε το τσαντάκι που είχε μέσα το μικρότερο τσαντάκι, που είχε μέσα το πορτοφολάκι και πάει λέγωντας... μην μας κλέψει κανείς!

Στον κόσμο της γιαγιάς μου η Βιρμανία ειναι ένα μέρος των ζουλού... σαν το Τζιμπουτί και κάθε φορά που μιλάμε μέσω Skype μένει ακούνητη... για να μην χαθεί το σήμα.

Η γιαγιά μου όπως όλες οι γιαγιάδες έχουν περάσει πολλά, έχει περάσει και το χειρότερο που μπορεί να νιώσει μάνα. Πριν από αυτό ευχόμουν να της έμοιαζα έστω και στο ελάχιστο στην καλοσύνη και το χαμόγελο που είχε. Τώρα εύχομαι να πάρω και λίγο από το τεράστιο μεγαλείο και την δύναμη τής.

Let Me iNTRODUCE:

Αυτή είναι η γιαγιά μου. Την λένε Μαρία και έχει μια καλή κουβέντα και μια μεγάλη αγκαλιά για όλους. Και αν την γνωρίσετε δεν έχει να σας πει γκρίνιες και παρατηρήσεις, μόνο ένα. «Δεν πειράζει, καλά να είμαστε», θα σταυρώσει τα χέρια και θα αλλάξει θεμα.

Και κάπου τέτοια ώρα θα είναι στην πεζούλα με τους φίλους της και θα μασουλάει πασατέμπο... το γιαγιούκι μου!