Mandalay City, Τρεις Ιστορίες

11 ώρες με το λεωφορείο από την μεγαλύτερη πόλη της Βιρμανίας την Yangon

Είναι ωραίο ο άνθρωπος να μπορεί να ονειρεύεται...
Κάπως έτσι είχα ονειρευτεί και εγώ όλα αυτά που ζω...και τώρα τα ζω...generosity

Το πιο γνωστό σημείο της πόλης είναι το Mandalay Hill. Στην πόλη κυκλοφορούν κυρίως μηχανάκια που διασχίζουν άναρχα τους δρόμους και τα σταυροδρόμια. Ο δυτικός κάνει την προσευχή του κάθε φορά, ο ντόπιος απλά συνεχίζει τον δρόμο του, κορνάρει και χαμογελάει στον τουρίστα που προφανώς δείχνει τον φόβο του. Για ταξί λοιπόν χρησιμοποιείς μηχανάκι με Βιρμανοδηγό και ένα κράνος... σχεδόν ποδηλάτου. Ένα τέτοιο πήρα και εγώ.

Mandalay Hill.

Ένα σωρό Pagodas είναι πάνω σε αυτό το λόφο και όχι μην με ρωτήσετε πως λέγονται και που διαφέρουν, για αυτά απευθυνθείτε στο Lonely Planet. Εγώ τουρίστας είμαι που πιάνω κουβέντα με τους ντόπιους και ακούω την δική τους ιστορία.

Κάπως έτσι κατηφορίζοντας από τον λόφο με βλέπει μια μοναχή γυναίκα που καθόταν στο σπίτι της και με ένα τεράστιο χαμόγελο με χαιρετάει και μου κάνει νόημα να πλησιάσω την αυλή της.

«English?» Ρωτάω…είχα μια ελπίδα μήπως μιλούσαμε αλλά μπα..

Σε λίγα λεπτά βρίσκομαι γύρω από 3 παιδάκια μοναχών, δύο γυναίκες και έναν μεγαλύτερης ηλικίας, που όπως έμαθα αργότερα ήταν ο πατέρας τη οικογένειας. Χαμογελώ και συστήνομαι. Δίπλα μου έρχεται δίσκος με τσάι, φρούτα, γλυκά και με το πιο πρόσχαρο βλέμμα μου κάνουν νόημα να δοκιμάσω.

Πιο δεξιά κάποια μοναχή κάνει το μπάνιο της και ξυρίζει το κεφάλι της.

Παίζω λίγο με τα παιδιά, ρωτάω την σχέση που έχουν μεταξύ τους και αν μένουν εκεί, τρώω λίγο φρούτο και τους χαιρετώ. Επιμένουν να πάρω κάτι για τον δρόμο, έστω ένα μπισκότο.

Πόση καλοσύνη μπορεί να χωράει σε ένα ξύλινο σπίτι με ένα δωμάτιο και περίπου έξι άτομα να μένουν μέσα… Τόση όση πήρα!

Προχωράω πιο κάτω και συναντάω ένα σχολείο. Παίρνω κλεφτές ματιές από το παράθυρο και κάνω νόημα στην δασκάλα να μπω. Βγάζω τα παπούτσια μου από σεβασμό και βρίσκομαι ανάμεσα σε διαφορετικές τάξεις μέσα σε μια παγόδα. Χωρίς τοίχους. Ομάδες μαθητών κάθονται και με κοιτούν με το σκανταλιάρικο και ντροπαλό βλέμμα τους.

Οι δασκάλες δεν μου λένε κάτι. Χαμογελούν και συνεχίζουν την δουλειά τους. Παίζω λίγο με την φωτογραφική μου και βγάζω τα πιτσιρίκια που γελούν τόσο αθώα και θέλουν να δουν τι έχω τραβήξει. Χαιρετάω στα Βιρμανέζικα «Μινγκλαμπαρ» και προχωρώ.

Μισή ώρα πιο μακριά είναι η περίφημη γέφυρα ( teak bridge u Bean, in Amarapura), αξιοθέατο και φυσικά αν βρεθείς στο ηλιοβασίλεμα καταλαβαίνεις τους λόγους. Ξύλινη, για να την διασχίσεις αργά και απολαυστικά χρειάζεσαι κάνα εικοσάλεπτο. Ο ήλιος καίει και στο ενδιάμεσο υπάρχουν δυο κιόσκια. Σε ένα από αυτά συναντώ έναν Βιρμανέζο μεγαλης ηλικίας και μου κάνει νόημα να κάτσω. «Fortuneteller», μου λέει και με ρωτάει το όνομα μου και πότε γεννήθηκα. Δέχομαι καθώς το αντίθετο θα ήταν αγένεια. Λέει διάφορες πληροφορίες για παρελθόν και μέλλον που προφανώς δεν έχει νόημα να ανφέρω. Τον ρωτάω που τα έμαθε όλα αυτά και μου λέει «δάσκαλος μοναχός όταν ήμουν παιδί». Φωτογράφος στο επάγγελμα και πια δεν δουλεύει διότι είναι άρρωστος και σε ένα με δύο χρόνια θα πεθάνει. Και εδώ είναι τα ενδιαφέρον. Πάω να του δείξω την συμπόνια μου και με βλέμμα ήρεμο μου λέει.

«Εκεί είναι η γυναίκα μου, εχω ταχτοποιήσει οικογένεια, δουλειά και τώρα προετοιμάζομαι για την άλλη ζωή, για αυτό σου είπα την μοίρα χωρίς λεφτά, δε στεναχωριέμαι. Είναι η φυσική πορεία και η ζωή μετά, είναι ο στόχος και αυτό που προσπαθείς να φτιάξεις. Οι θρησκείες έχουν ψέματα, χριστιανισμός βουδισμός μουσουλμανισμός… όλες έχουν ψεύτικες ιστορίες. Σημασία έχει να κάνεις καλές πράξεις. “ Be good and generous”. Αυτό κράτησα και το βλέμμα του, γεμάτο καθαρή λογική.

Προσκυνώ σε μια pagoda που συναντώ πιο κάτω, ένας μοναχός νεαρός με πλησιάζει και με καλησπερίζει. Είναι 24 χρονών και τον ρωτώ πως αποφάσισε να γίνει μοναχός, αν θέλει παιδιά και οικογένεια και αν μπορεί να δει τους γoνείς του.

«Θα έχω παιδιά, τους μαθητές μου» μου λέει.

iNFO: Στην Βιρμανία αν θες ξεκινάς από μικρός σχολείο σε κάποιο μοναστήρι αν είσαι φτωχός. Και μετά αποφασίζεις αν θα γίνεις μοναχός ή όχι.

"Σπουδάζω στο αγγλικό Πανεπιστήμιο, μελετάμε τα διδάγματα του Βούδα, βλέπω τους δικούς μου, φυσικά μπορώ να τους δω.. Δική μου οικογένεια δεν ήθελα να κάνω, τα παιδιά μεγαλώνουν και είναι πόνος» μου λέει, σε σπαστά αγγλικά. Μου ζητάει την διεύθυνση μου στην Ελλάδα, αν ποτέ μπορέσει να έρθει αν του προσφέρω στέγη.

Του την σημειώνω δίπλα από ένα τετράστιχο από τις Σούτρας, και του λέω πως τώρα έχει μια φίλη στην Ελλάδα.

Τον χαιρετώ και φεύγω. Μου εύχεται καλό ταξίδι και συνεχίζω για την επιστροφή…

Και ξαναλέω... Είναι ωραίο ο άνθρωπος να μπορεί να ονειρεύεται...