Myanmar... 2 χρόνια!

Αυτό.

Δύο βαλίτσες που σύνολο πρέπει να ζυγίζουν 30 κιλά.

Ένα άδειο σπίτι, όχι το δικό μου, μια και το δικό μου το έχω ξενοικιάσει.

Και στην Yangon, όλοι οι φίλοι έχουν φύγει για διακοπές.

Σε λίγες ώρες κλειδώνω την πόρτα, δεν αποχαιρετώ κανέναν, ένα μήνα τώρα χαιρετούσα και έκλαιγα…δεν κάναμε και τίποτα άλλο!

Φτάνω αεροδρόμιο, παλεύω να τους πείσω για τα 2 κιλά παραπάνω στην βαλίτσα μου και ξεκινάει το ταξίδι.

Και με αυτό που ξεκίνησε πριν 2 χρόνια?

Ένας κύκλος κλείνει για να ανοίξουν Νέοι. Νέα μονοπάτια, νέες επιλογές, με νέες κατευθύνσεις.

Δεν θέλω να το κάνω μελό… στην πραγματικότητα παρτάρω που φεύγω και που έρχομαι...

Ούτε θα βάλω μουσικές τύπου “It’s a new day, It’s a new life….”... γιατί δεν είναι.

Δεν είναι σήμερα τουλάχιστον. Ήταν κάθε μέρα τα τελευταία δύο χρόνια.

Τότε που δούλεψα σαν δασκάλα, τότε που κρύφτηκε πίσω από την αγκαλιά μου ο Herrick . τότε που συνάντησα εκείνο τον μοναχό και με κέρασε τσάι, τότε που πήρα την φωτογραφική μου και γύριζα την Βιρμανία ρωτώντας τι είναι αγάπη, τότε που όλο αυτό έγινε ένα όμορφο ξεκίνημα για μια άλλη καριέρα, τότε που συνάντησα τις φίλες μου στην Ιταλία και κάναμε road trip, τότε που πήρα το βραβείο της Biennale, τότε που δεν με άφησαν να μπω στην χώρα λόγω διαβατηρίου και γύριζα Ταϊλανδή και Μπαλί, τότε που ξεκίνησα να δουλεύω στο περιοδικό σαν φωτογράφος, τότε που ταξίδεψα στο Βόρνεο και επισκέφθηκα την φυλή Bajau, τότε που έφτιαξα μόνη μου τα πρώτα μου κεφτεδάκια….

Αλλά ήταν και τότε που χρειάστηκε να σκοτώσω μια, δύο, τρεις….μπιπ (μην ξαναλέμε τι έντομο είναι αυτό), τότε που έπρεπε να βρω μια διαμονή ή μια δουλειά όσο περίμενα το διαβατήριο στην Ταϊλάνδη, τότε που πήγα στο Λάος με παρέα και βρέθηκα μόνη, τότε που γυρνούσα κουρασμένη αργά το βράδυ γιατί έκανα δύο δουλειές, τότε που η γιαγιά μου αρρώστησε και εγώ δεν ήμουν εκεί, τότε που το σπίτι ήταν άδειο, άδειο…απλά αυτό, τότε που έψαχνα απεγνωσμένα ένα σπίτι και όλα ήταν πανάκριβα, τότε που έψαχνα δουλειά, τότε που η συμφωνία για τη δουλειά ακυρωνόταν για διάφορους λόγους…

Αυτός είναι  ο κύκλος που κλείνει και αφήνει πολλά κομμάτια του μέσα μου. Την δύναμη, την φλόγα, την εμπειρία, την ψυχραιμία, το πείσμα, μα πιο πολύ την πίστη, ότι όλα στο τέλος θα πάνε καλά…είναι μονόδρομος. Και στρώνει τον δρόμο για να ανοίξουν νέοι κύκλοι. Νέα θέλω, Νέοι στόχοι, Νέα όνειρα.

Για να είμαι ειλικρινής, αυτό που θα μου λείψει πιο πολύ, είναι τα φρέσκα φρούτα που έτρωγα και... οι φίλοι.

Δεν είναι οι παιδικοί σου φίλοι, που ξέρουν τα πάντα για εσένα, αλλά είναι αυτοί που ξέρουν και μπορούν να καταλάβουν, όλα όσα ζεις σε αυτήν την χώρα. Είναι αυτοί που ξέρουν ότι αυτή η σχέση δεν θα τελειώσει με έναν αποχαιρετισμό κάποιου, κάποια στιγμή. Θα συνεχίσει, αλλά με κάποιο άλλο τρόπο. Σήμερα ξέρω ότι έχω έναν φίλο και ένα σπίτι στην Ισπανία, στην Νότιο Αφρική, στην Ζάμπια, στην Κούβα…και έχουν έναν φίλο και ένα σπίτι στην Ελλάδα.

Λοιπόν, λίγο φοβισμένη και με πολύ αγωνία που προσπαθώ να κρύψω πίσω από την λαχτάρα μου για καλοκαιρινές ελληνικές διακοπές….ένα πράγμα μόνο….

ΕΡΧΟΜΑΑΑΑΙΙΙΙΙΙ δεν ξέρω για πόσο, δεν ξέρω γιατί… αλλά η μανούλα την Δευτέρα θα έχει ετοιμάσει σπανακοτυρόπιτα… και όπως πάντα στο σπίτι μας… κερνάμε!