Νιγηρία λοιπόν... η ιστορία πίσω από το ταξίδι

Να σας πω μια ιστορία;

Θα σας την πω. Όχι ότι με ρωτήσατε... αλλά θα σας την πω!

Πριν περίπου 5 χρόνια είχα κατέβει με έναν φίλο μου στην Τεχνόπολη. Είχε μια έκθεση φωτογραφίας και ότι είχα αρχίσει να τραβάω τις πρώτες μου φωτογραφίες με την καινούρια Nikon D40 που είχα πάρει. Το κτίριο από μόνο του σε μαγεύει. Εκείνη την ημέρα και ανάμεσα σε σωλήνες και σαγρέ τοίχους η οργάνωση Γιατροί Χωρίς Σύνορα παρουσίαζε το έργο της μέσα από μια έκθεση φωτογραφίας. Στιγμές από έναν άλλον κόσμο. Από αυτόν του πολέμου, από αυτόν της έντονης ξηρασίας στην Αφρική, από αυτόν της χολέρας, από αυτόν που είναι κατεστραμμένος από ένα τσουνάμι ή μια πλημμύρα. Από αυτόν που τα μάτια μου δεν είχαν δει παρά μόνο στις τηλεοράσεις.

Θυμάμαι το βλέμμα ενός παιδιού να με κοιτάει μέσα στα μάτια και να σκέφτομαι πόσο τυχερή ήμουν που γεννήθηκα σε μια χώρα «της δύσης» και πόσο καθορίζει κάτι που δεν επέλεξα, την δική μου ζωή. Και από την άλλη, πόσο καθορίζει τις ευκαιρίες και την ζωή αυτού του παιδιού, ο δικός του τόπος γέννησης, αυτού του παιδιού που ούτε εκείνο επέλεξε που θα γεννηθεί, αυτού του παιδιού με αυτό το βλέμμα που κρεμόταν σε μια φωτογραφία στο τοίχο της Τεχνόπολις.

«Αυτή την δουλειά θα ήθελα να κάνω…» αυτό ήταν το μόνο που τόλμησα να μοιραστώ με το φίλο μου.

«Κι εγώ… Αλλά πια είναι αργά. Έχεις ήδη τελειώσει τις σπουδές σου, έχεις βρει δουλειά, έχεις φτιάξει την καθημερινότητα σου, τον κύκλο σου, την σχέση σου… και κοιμάσαι με αυτό το όνειρο. Δεν μπορείς να τα αφήσεις όλα έτσι…έπειτα είναι και οι γονείς σου, δεν είναι εύκολο να το δεχθούν...»

Και η απάντηση του με προσγείωσε στην πραγματικότητα μας. Ένα μεγάλο "είναι πια αργά" έχει μέινει στα αυτιά μου. 

Τα χρόνια πέρασαν και όλα αυτά λίγο πολύ είχαν αλλάξει στη ζωή μου. Άλλη καθημερινότητα, άλλη δουλειά, άλλος κύκλος…

Πέρσι το καλοκαίρι ήμουν για διακοπές στον Λέντα της Κρήτης. Σε ένα ταβερνάκι ήρεμο συνήθιζα να κάθομαι τα βράδια και να γράφω στον υπολογιστή μου. Σε μία τέτοια βραδιά, με το κρασάκι μου και το μεζεδάκι μου στα δεξιά, αποφασίζω να κάνω αίτηση στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα (MSF) για μια θέση στο τμήμα εφοδιασμού. Η εμπειρία μου στο Marketing δεν βοηθάει, αλλά το μεταπτυχιακό που έχω πάνω στην Διοίκηση και τα Οικονομικά μπορεί να με βοηθούσε. Την ίδια στιγμή ένας νεαρός Κρητικός και με δυνατή φωνή με φωνάζει από την άλλη άκρη του μαγαζιού.

«Ε! κοπελιά, πώς και από τα μέρη μας; Τι γράφεις τόσα βράδια;»

«Εδώ, διάφορα…» και κάνω να συνεχίσω το γράψιμο.

«Εσένα σε κόβω να δουλεύεις για τους Γιατρούς…»

Το βλέμμα μου πάγωσε πάνω στη οθόνη.

«Ποιους γιατρούς?»

«Τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα ντε… κάτι τέτοιο σε κόβω να κάνεις»

«Όχι, αλλά πολύ θα ήθελα!» λέω και πατάω το τελευταίο κουμπί για την υποβολή της αίτησης μου.

«Αλήθεια! Κάτσε μισό…» βγάζει το τηλέφωνο του και καλεί κάποιον. Μέχρι να το σηκώσει μου εξηγεί.

«Είναι ο Δημήτρης, πολύ καλό παιδί γιατρός, δουλεύει για δαύτους και μου είχε σώσει το σκυλί… Έλα ρε Δημήτρη είναι μια κοπελιά εδώ…»

Έχω χαθεί στα λόγια του, στην σύμπτωση, στο τηλεφώνημα που περιμένει να μιλήσω μαζί του…

Το τηλεφώνημα έγινε, όπου ο Δημήτρης μου εξήγησε μερικά πράγματα για τις αποστολες και τις θέσεις εργασίας της οργάνωσης.

Λίγους μήνες αργότερα το γραφείο της Ολλανδίας μου στέλνει απάντηση στην αίτηση μου από εκείνο το βράδυ. Ένα από τα e-mail που είχα συνηθίσει να λαμβάνω τους τελευταίους μήνες από τις τόσες αιτήσεις που είχα κάνει σε άλλες οργανώσεις.

«Σας ευχαριστούμε πολύ για το ενδιαφέρον σας, αλλά χρειαζόμαστε κυρίως άτομα με εμπειρία στον ανθρωπιστικό τομέα.»

Ήταν η τελευταία αίτηση που έκανα. Αποφάσισα ότι το βιογραφικό μου δεν μπορούσε να πείσει για αυτό που ήθελα και μπορούσα να κάνω και άρχισα να ψάχνω για νέες επαγγελματικές εναλλακτικές.

Λίγες εβδομάδες μετά και από το δωμάτιο μου στην Βιρμανία λαμβάνω ένα e-mail.

“Κα Βερλή,

Σε συνέχεια της αίτησης σας θα θέλαμε να σας ρωτήσουμε αν σας ενδιέφερε να αργαστείτε στο τμήμα Επικοινωνίας καθώς θεωρούμε ότι το Portfolio και το βιογραφικό σας θα στήριζε το έργο μας.»

Είναι από τις φορές που διαβάζεις κάτι και νομίζεις ότι το σύμπαν σε τρολάρει. Είναι ακριβώς η θέση που ήθελα πάντα.

Λίγες εβδομάδες αργότερα, δίνω την πρώτη συνέντευξη. Ένα test που περιέγραφε ένα case στην Νιγηρία για την Μπόκο Χάραμ και τι θα έκανα…

(Τι θα έκανα μανουλίτσα μου;! Πού να ξέρω!!)

Η μία ώρα του test τελείωσε και τελείως απογοητευμένη ενημερώνω την φίλη μου.

«Ρε συ… δεν το ξέρω το αντικείμενο… τι προσπαθώ… άδικα χάνω χρόνο… Πάμε για άλλα.»

Λίγες εβδομάδες μετά λαμβάνω ένα email.

“Κυρία Βερλή,

Παρακαλώ πείτε μας αν μπορείτε 30 Ιανουαρίου να κανονίσουμε δεύτερη συνέντευξη.»

(Χμμμ ρε... κάποιος μου κάνει πλάκα….)

Η δεύτερη συνέντευξη έγινε την ημέρα των γενεθλίων μου, όταν έκλεινα τα 33…

Λίγες εβδομάδες μετά κοντά στα μεσάνυχτα, ώρα Βιρμανίας τσεκάρω στα e-mail μου.

«Κα Βερλή…»

(Άντε πάλι, σκέφτομαι, άλλο ένα e-mail «σας ευχαριστούμε, αλλά…»)

«Είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας ενημερώσουμε…»

(Ντάξι ρε παιδιά μην χαίρεστε τόσο, δείξτε λίγο τακτ… σκέφτομαι)

«ότι θα χαρούμε να σας έχουμε στη ομάδα των Γιατρών Δίχως Σύνορα»

το διαβάζω ξανά και ξανά…
Μέσα από δάκρυα και με το χέρι μου να κλείνει το στόμα μην βάλω τις φωνές και ξυπνήσω τον συγκάτοικο…
«Γίνατε δεκτή»

my inspirational quote, Dream Big

Λίγους μήνες αργότερα και μετά από αρκετά διαδικαστικά, δύο τρεις προτάσεις για κάποιες άλλες χώρες και αποστολές… είμαι εδώ σε αυτήν την χώρα για την οποία έγραφα στο test, στην Νιγηρία, με αυτή την μπλούζα που έβλεπα σε εκείνη την φωτογραφία να φορούν όσοι δούλευαν και βοηθούσαν εκείνο το παιδί με εκείνο το βλέμμα, κρατώντας την ταυτότητα της οργάνωσης Γιατροί Χωρίς Σύνορα στα χέρια μου.

Για αυτό και σας λέω αυτή την ιστορία.

Ένα όνειρο, μεγάλωσε κι έγινε στόχος. Και σήμερα, με κάμποση απογοήτευση, μάλλον λίγο παραπάνω πείσμα και σίγουρα πολύ διάβασμα αυτός ο στόχος θα είναι η δική μου δουλειά για τους επόμενους μήνες.

Ονειρέψου με δύναμη και κυνήγησε κάθε όνειρο σου ακόμα κι αν οι άλλοι σου πιστεύουν ότι είναι ακατόρθωτο!