Piazza del Corso, Να σας συστήσω τον Στράτο

let Me INTROduce

Τον λένε Στράτο. Τον γνώρισα στην Piazza del Corso. Περπατούσα και κοντοστάθηκα στο “μαγαζάκι του” δίπλα στο “σπίτι του”, έφτιαχνε βάζα από χαρτί.

«I used to make jewelries by paper” του λέω.

«Where are you from?” με ρωτάει.

«From Greece»

“Έλα ρε πατριώτισσα” μου λέει...

Και από εκεί ξεκίνησαν οι τρεις ώρες που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Κάθισα στο πεζουλάκι «Θα κρυώσεις σήκω!», με μαλώνει σαν τον μπαμπά μου και μου δίνει ένα περιοδικό να κάτσω πάνω.

Είναι από την Θεσσαλονίκη. Χωρισμένος πολλά χρόνια, από Ιταλίδα. "Δεν έφταιγε εκείνη", μου λέει...

"Ήμουν σκάρτος όσο ήμουν μαζί της αλλά μετά ήμουν σωστός. Εγώ το είχα πει και στον γιο μου όταν μου έφερε την γυναίκα του. Τώρα θα την έχω σαν παιδί μου και ότι και να γίνει εσύ θα φταις, γιατί πάντα ο άντρας φταίει. Εμείς σας κάνουμε να κάνετε πράγματα. Είσαι γυναίκα και το ξέρεις μάλλον.

Η πιο χαζή γυναίκα είναι πιο έξυπνη από οποιοδήποτε άντρα. Αλλά μην το εκμεταλλευτείς ποτέ αυτό κορίτσι μου!

Είμαι στα μαχαίρια με τον γιο μου. Και φταίω, μου τα έλεγαν άλλα δεν καταλάβαινα. Τώρα πια είναι αργά. Έφευγα για δουλειά και δεν έφαγα μια Κυριακή μαζί του. Και όλα έρχονται πίσω. Ο χρόνος όμως δεν γυρίζει. Τώρα είναι αργά. Απέτυχα σαν πατέρας, ελπίζω να μην αποτύχω σαν πάππους. Με αφήνει να βλέπω τα εγγόνια μου. Η μικρή 7 χρονών πηγαίνει καράτε. Δεν το θέλω ρε γαμώτο. Χάνει τον χρόνο της από το παιχνίδι της και το διάβασμα. Και είναι παιδί, θέλω να παίξει."

Εμένα πέρασε η μπογιά μου» κάνω να τον διακόψω να του πω ένα «τι λέτε» μα με διακόπτει και μου λέει.

"Άκου να δεις! Η ζωή μου δόθηκε δεν έχω παράπονο. Έκανα τα λάθη μου, πια είμαι 65. Ξέρω που πατάω. Ποιος θα κοιτάξει έναν 65χρονο. Αλλά θέλω να είμαι καθαρός"

...και πράγματι μύριζε το σπίτι και μαγαζάκι αντρικό άρωμα και φρεσκάδα.

"Εδώ πιο κάτω είναι ένα παλικάρι από Ολλανδία, με δυο σκυλιά. Κάθε μέρα μεθυσμένος. Στεναχωριέμαι ρε γαμώτο. Δυο μέτρα παλικάρι! Κάποιες φορές μου αφήνουνε κάποια χρήματα, τα μαζεύω τα επιστρέφω και τους λέω «εδώ πιο κάτω είναι ένα παιδί με δυο παιδιά τετράποδα...δώστε εκεί.".

Έχει δουλέψει στα καράβια, έχει φτιάξει πατώματα, έχει γίνει μπάρμαν... έχει κάνει ένα σωρό δουλειές, όταν χρειάστηκε για να μεγαλώσει την οικογένεια του. «Και έκανα περιουσία μου λέει, αλλα...» και σταματάει.

«Δεν πιστεύω στον Θεό. Το έχω πει και στον παπά» και με το που τον αναφέρει δακρύζει. «Του το είπα όταν τον γνώρισα. Ο Χριστός ήταν ο καλύτερος και ο τελευταίος γνήσιος κομμουνιστής. Από τότε τα βρήκαμε οι δύο μας. Τον βοηθάω τα πρωινά και μου δίνει κάποια ρούχα και ένα χώρο να κάνω μπάνιο, να είμαι καθαρός. Ο παπάς αυτός είναι καλός άνθρωπος»... Και ξανα δακρύζει. «Όταν τον γνώρισα είχα αποφασίσει πως θα την τραβήξω… θα έβαζα Τέλος...» και δακρύζει. «Άστο...»

Ξέρω ότι θέλει τόσο να πιστέψει μα δεν βρίσκει πια σε ποιον να πιστέψει.

Τον ρώτησα αν μου επιτρέπει να του φέρω μια κουβέρτα που είχα στην βαλίτσα... "Πιάνει χώρο", μου λέει.

"Εδώ έχω το κρεβάτι μου και την βαλίτσα μου, φτάνουν" και μου δείχνει ένα sleeping bag.

«Φαίνεσαι έξυπνο κορίτσι, Κάνεις τον δρόμο σου και το ψάχνεις, Να προσέχεις όμως και να μην κάνεις μόνο ένα παιδί. Όχι μοναχοπαίδι να μην το αφήσεις.»

Και τελικά τον ρωτάω δεν έχω καταλάβει. Γιατί ενώ είχες μια τόσο «μεγάλη» ζωή… γιατί σήμερα εδώ?

«Λίγα είναι τα καζίνο στην Ευρώπη που δεν με ξέρουν» μου λέει. Δεν είναι αρρώστια. Αλαζονεία είναι και βλακεία. Άσε αυτά που λένε.

"Μια ζωή διάβαζα ένα σωρό βιβλία Τρία μαθήματα έδωσα στον γιο μου ένα για τα ναρκωτικά, ένα για το καζίνο και ένα για τις γυναίκες. Να τις αγαπάει. Δεν πάτησε ποτέ σε καζίνο και όταν τον τράταρα μαριχουάνα χτυπιόταν". Δακρύζει...

Είπαμε πολλά μέσα από δάκρυα, χαμένα βλέμματα, καθισμένοι στο πεζούλι.

Δεν ξέρω αν αλλάζει την ιστορία το ότι ο Κύριος Στράτος ήταν άστεγος. Προσωπικά δεν μου κάνει διαφορά.

Και ίσως για αυτό γράφω αυτή την ιστορία. Όχι για να τον λυπηθείτε δεν θα το ήθελε καθόλου ο Κυρ Στράτος, αλλά ούτε και για να το κρίνεται. Την μοιράζομαι για αυτό που μου είπε στο τέλος:

"Να’ σαι καλά, είναι λυτρωτικό κάποιες φορές να μιλάς με κάποιον και να μοιράζεσαι μαζί του αυτά που θυμάσαι και αυτά που σκέφτεσαι... Να’ σαι καλά κορίτσι μου..."

Τον ευχαρίστησα πιο πολύ και συμφωνήσαμε να με αφήσει να του κάνω δώρο το εισιτήριο για την Μπιενάλε αφού αγαπάει την τέχνη. Αφού επιβεβαίωσε ότι δεν θα πληρώσω για αυτό, μου υποσχέθηκε ότι θα έρθει και θα φέρει και κάποιες φωτογραφίες από αυτά που έχει φτιάξει.

Μόνο αυτό από τον χρόνο σας. Λίγο χρόνο. Όχι προσπεράσματα. Λίγα λεπτά, ένα χαμόγελο, μια καλησπέρα, άνθρωποι σαν τον Στράτο είναι κάθε μέρα σχεδόν στο ίδιο σημείο, σε μια γωνία στον δρόμο. Το πιστέυετε....?