Σήμερα είναι Κυριακή

Σημερα ειναι Κυριακη

Και είναι και αυτές οι Κυριακές που λες και το ξέρουν και έρχονται μαζί με μια μελαγχολία…

Τελευταία φορά που είχα έρθει στην Ελλάδα είχα συναντήσει τον Χρήστο

«Είναι έτσι όπως φαίνεται?» με είχε ρωτήσει.

«Δεν ξέρω πως φαίνεται, αλλά ξέρω πώς είναι»

Οι Κυριακές πάντα με δυσκόλευαν να αποφασίσω, αν τις θέλω να έρχονται ή αν θα ήθελα να τις προσπερνούσα και να τις έκανα Δευτέρες. Συνήθως θα με έβρισκαν σπίτι να ξυπνώ λίγο πιο αργά από το ξενύχτη του Σαββάτου ή με το συναίσθημα να ξυπνήσω νωρίς να απολαύσω την ελεύθερη μου μέρα. Κάποιες Κυριακές θα ήθελα να το σκάσω από το μεσημεριανό κυριακάτικο οικογενειακό γεύμα  ή θα έβλεπα «Friends» στο Star πριν την χιλιοειπωμένη ερώτηση του μπαμπά μου «Μα καλά τα έχεις δει τόσες φορές…?» Ποτέ δεν θα καταλάβαινε πόσο ήθελα να τα βλέπω και πάλι και πάλι και πάλι…. Και το απόγευμα κάποιος χουχουλιάρικος καφές, ένα σινεμαδάκι ή ηλιόλουστες βόλτες στην Αθήνα.

Σήμερα είναι Κυριακή.

Έξω από το παράθυρο μου κοιτώ από τον 6ο όροφο πολυκατοικίες παλιές, παράθυρα με σιδεριές,δορυφορικές κεραίες και ρούχα πολύχρωμα απλωμένα να κρέμονται σε κρεμάστρες. Κάτι μαύρα πουλιά, κοράκια,  κάνουν σειρά στο απέναντι μπαλκόνι. Ενώ τα περιστέρια περπατούν και φωλιάζουν στα μεταλλικά στέγαστρα των παραθύρων. Ένα πιτσιρίκι κάθεται στο στριμωγμένο από διάφορα πράγματα μπαλκόνι, πιο πάνω κάποιο είναι στο κινητό και στο ακριβώς απέναντι σπίτι, μια μαμά προσπαθεί να κοιμίσει το μωρό της κάτω από μια κουνουπιέρα που κρέμεται στο σαλόνι-κρεβατοκάμαρα.

Σήμερα είναι Κυριακή.

Ο ήλιος εδώ είναι όπως όλες τις υπόλοιπες ημέρες, δυνατός, σιγά σιγά έρχεται και το καλοκαίρι και γίνεται ακόμα πιο δυνατός. Μέχρι να σκάσουν και οι πρώτοι μουσώνες που όλη μέρα θα βρέχει. Έκοψα καρπούζι και κάθισα στο παράθυρο. Και η σκέψη που με κάνει να νιώθω ήρεμη είναι ότι το καλοκαίρι στην Ελλάδα ακόμα δεν έχει έρθει και ότι προλαβαίνω.

Σήμερα είναι Κυριακή.

Κοιτάζω γύρω μου το σπίτι και είναι το σπίτι μου. Όμως σήμερα θα ήθελα να ήμουν στο Σπίτι μου. Σε αυτό που μεγαλώνοντας θέλεις να φύγεις και όταν μεγαλώσεις θες να γυρίσεις για να ακούσεις αυτό το «έφαγες?» και να ξέρεις ότι το ζεστό φαγητό θα σε περιμένει.

Σήμερα είναι Κυριακή.

Θα ήθελα να έτρωγα με τους δικούς μου, να έβλεπα «Friends» και ας γκρίνιαζε ο μπαμπάς μου που πάλι «είμαι βιαστική για να πάω να βρω τους φίλους μου».

Δεν ξέρω ρε Χρήστο να σου πω αν είναι όπως φαίνεται, ξέρω να σου πω πως είναι Mεγάλωμα.

Και το Μεγάλωμα έχει Επιλογή αλλά έχει και Ευθύνη. Έχει Νοσταλγία αλλά έχει και Ελευθερία…

Άτιμη Κυριακή… ακόμα να αποφασίσω αν σε θέλω…