Δωρεά στο ίδρυμα... με αγάπη

#The messAGE

From “A Heart for Myanmar Foundation Ltd”

“Γεια σου, σκέφτηκα να σε ενημερώσω για τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούμε την δωρεά σου στην δουλειά μας. Η μητέρα ένος απο τα μεγαλύτερα σε ηλικία κορίτσια που έρχεται στο κέντρο μας, της Χέιζελ, την παρότρυνε να εργαστεί σε μια μπυραρία, όπου θα μπορούσε να δουλεύει και να κοιμάται εκεί 7 ημέρες την εβδομάδα. Η Χέιζελ είναι ένα πολύ όμορφο κορίτσι και φοβηθήκαμε που θα την οδηγούσε αυτό το είδος και ο χώρος δουλειάς. Με την δωρεά σου καταφέραμε να την απασχολούμε τα πρωινά ώστε να διατηρεί το κέντρο μας καθαρό και τα απογεύματα μπορεί και συμμετέχει στα μαθήματα που παραδίδουμε. Σε ευχαριστούμε πολύ για αυτό.

Χαιρετισμούς,

Τρέισυ.”

#The story

Τον Δεκέμβριο πραγματοποιήθηκε έκθεση φωτογραφίας. Τα έσοδα προσφέρθηκαν σε μια τοπική οργάνωση, «Heart for Myanmar Foundation».

Με 2-3 λόγια (αν μπορώ)

Η Tracey και ο Ross, από την Αυστραλία, μετακόμισαν στην Βιρμανία και αποφάσισαν να ανοίξουν ένα κέντρο στο οποίο θα προσφέρουν μαθήματα σε παιδιά που δεν έχουν πρόσβαση σε σχολεία. Το πρωινό τμήμα αποτελείτε από παιδιά αστέγων ή των υπαλλήλων που καθαρίζουν τους δρόμους και το απογευματινό τμήμα, από παιδιά πουλούν card postal. Προσφέρουν μαθήματα Αγγλικών και Βιρμανέζικων και φυσικά επιπλέον δραστηριότητες όπως θέατρο, χορός και εκδρομές στην πόλη.Το ίδρυμα στηρίζεται οικονομικά κυρίως από τους ίδιους και από εθελοντές.

#Η φιλοΣΟΦΙΑ

Για την Tracey και τον Ros πίσω από το project είναι να ενθαρρύνουν αυτούς που έχουν τα μέσα να στηρίξουν όσους έχουν ανάγκες, έχουν θέληση και δεν έχουν τον τρόπο.

Find more in: Here

#επιΣΚΕΨΗ

«Hello Miss, How are you?»

Με ρωτάει ενθουσιασμένος και με μια αλητεία παιδική στο βλέμμα ο πιτσιρικάς που με βλέπει να μπαίνω στο κτίριο.

7 με 8 παιδιά, ηλικίας από 6 ως 17 ετών.

Η πιτσιρίκα ενθουσιάζεται, η έφηβη ντροπαλή με κοιτάει και σχολιάζει το χρώμα των μαλλιών μου στην δασκάλα ενώ τα δικά τους έχουν λίγο από όλα τα χρώματα, ο μικρότερος αδερφός της συνεχίζει την ζωγραφιά του και κάποια άλλα ακολουθούν την δασκάλα σε επανάληψη «Hello Miss Maro»

Σε ένα παλιό κτίριο της 17th street, το ίδρυμα φιλοξενεί, ζωγραφιές, πολύχρωμους τοίχους και κάποια γράμματα.

Πιάνω την κουβέντα με τις δύο δασκάλες, Susana και Tha Ha.

Η πρώτη είναι δασκάλα και εργάζεται σαν εθελόντρια στο ίδρυμα, η δεύτερη έχει τελειώσει Κοινωνικές επιστήμες και έχει κάνει αίτηση σε κάποια πανεπιστήμια στην Αγγλία για να κάνει και ένα μεταπτυχιακό. Όλες οι απαντήσεις είναι αρνητικές, καθώς το επίπεδο των πανεπιστημίων εδώ είναι χαμηλό και κατά συνέπεια δεν θεωρείτε αρκετά υψηλό το επίπεδο των γνώσεων της.  Συνεχίζει να κάνει αιτήσεις.

#1 pointless thought

#2 pointless thought
#3 pointless thought
#FINAL pointless thought

Κανένας δεν θα αξιολογήσει το πείσμα της, κανένας δεν θα της δώσει την ευκαιρία. 

Σε κάποιο από τα παιδιά παρατηρώ τατουάζ στα χέρια. Ρωτάω την δασκάλα αν είναι ζωγραφιές (αθώο μου μυαλό...)

«Όχι, τα περισσότερα από αυτά έχουν τατουάζ, καπνίζουν, πίνουν αλκοόλ και κάποια παίρνουν και ναρκωτικά.»

Έχω μείνει να κοιτάω την δασκάλα και την άνεση με την οποία ανέφερε την πληροφορία. Εγώ ήμουν ξαφνιασμένη και εκείνη συνηθισμένη και απογοητευμένη.

«Οι γονείς τους δεν ενδιαφέρονται για το τι κάνουν, οπότε δεν ενοχλούνται που έρχονται εδώ για μάθημα. Κάποιες φορές μάλιστα οι γονείς πουλούν τα παιδιά για να πάρουν τα χρήματα. Ο Thiha, πιστεύουμε ότι έχει ήδη εγκεφαλικές διαταραχές, γιατί έχει ήδη δυσκολία στο να συγκεντρωθεί και να απομνημονεύσει»

«Η πολιτεία τι κάνει για αυτά τα παιδιά? Μπορούν να πάνε σχολείο?»

«Κάποια σχολεία δεν τα δέχονται γιατί δεν έχουν λεφτά για ρούχα και πάνε στο σχολείο βρώμικα. Οι δασκάλες πολλές φορές τα ξεχωρίζουν και οι μαθητές τα κοροϊδεύουν. Πριν λίγους μήνες είχαμε κάποιο μαθητή ο οποίος προσπάθησε να πάει σχολείο. Η δασκάλα τον έβαλε σε ξεχωριστή τάξη, τα παιδιά γελούσαν μαζί του και ο ίδιος δεν ήθελε να ξαναπάει.»

Δεν ξέρω πραγματικά πια θα μπορούσε να είναι η επόμενη ερώτηση μου μετά από αυτό.

«Τι θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν?»

«Ότι και οι γονείς τους.» Μου απαντάει η Susana και χαμογελάει, πάλι με αυτό το χαμόγελο της απογοήτευσης και της συνήθειας.

Αδυνατώ να το πιστέψω, πως ένα παιδί που θα ρωτήσω τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει δεν θα μου απαντήσει το λιγότερο δασκάλα, το περισσότερο πιλότος, πυροσβέστης ...κάτι ... και ρωτάω απευθείας τα παιδιά.

«Θέλω να πουλάω φρούτα, βασικά πορτοκάλια!»

«Σου αρέσουν περισσότερο?» ρωτάω και προσπαθώ ακόμα να ελπίζω στην φαντασία και το παιδικό όνειρο.

«Όχι, η μαμά του πουλάει»

Είπαμε πολλά με την Susana, τα περισσότερα γύρω από τα παιδιά των street cleaners.  Μου εξήγησε πόσο περιθωριοποιημένα θεωρούνται από το κράτος, πως οι γονείς πολλές φορές τα πουλάνε γιατί δεν έχουν τα οικονομικά μέσα να τα μεγαλώσουν και πόσο όλα αυτά είναι γνωστά και "αποδεκτά" από τους υπόλοιπους (πολίτες, κράτος no matter).

Κατά βάση δηλαδή μιλήσαμε για εγκληματικότητα. Για παιδική εγκληματικότητα.

Και κοίτα να δεις μιλήσαμε με τέτοια άνεση για αυτήν ... Κατά βάση δηλαδή περιγράψαμε καταστάσεις που συναντάς σε υποανάπτυκτες χώρες.

Και κοίτα να δεις, η Βιρμανία λένε είναι υποανάπτυκτο κράτος, ενώ στην Ελλάδα και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, το ποσοστό των μορφωμένων είναι υψηλό...  Και κοίτα να δεις που η παιδεία μας φαίνεται στην άνεση με την οποία μιλαμε και "δεχόμαστε" τέτοιου είδους καταστάσεις.

PS: Στο τέλος παίξαμε με τα παιδιά, βγάλαμε και βγάλανε φωτογραφίες και γνώρισα και την Hazel, η οποία εργάζεται ως βοηθός τα πρωινά στο κέντρο. Ήταν ένα γλυκό και ντροπαλό κορίτσι.

Ευχαριστώ πολύ όλους που με την οικονομική τους συμβολή της έδωσαν για λίγο ακόμα μια ευκαιρία...

Καλή συνέχεια...