Η πολιτισμική Μαλαισία & το Βόρνεο

Η Kuala Lumpur είναι η πρωτεύουσα της Μαλαισίας. Είναι μια πόλη γεμάτη ζωή.  Εμπορικά καταστήματα, νυχτερινά μπαρ και street food! Και από εκεί μπορείς να πετάξεις στο Βόρνεο, το δεύτερο μεγαλύτερο νησί στον κόσμο με καταγάλανες θάλασσες και εντυπωσιακά πανύψηλα βουνά. Για εμένα η Μαλαισία ήταν όμως μόνο ένα. Οι άνθρωποι της…

#TRUE STORIES

Story No 1

Είναι 35 χρονών, είναι δύτης και λατρεύει την υποβρύχια φωτογραφία.

“Προέρχομαι από φτωχή οικογένεια. Όταν ήμουν μικρός, περίπου 16, δούλευα σε ένα καταδυτικό κέντρο. Με έβαζαν να κουβαλάω μπουκάλες μόνο. Εκείνο τον χρόνο το αφεντικό μου, μου είπε ότι δικαιούμαι bonus ως ο καλύτερος υπάλληλος του χρόνου. Του είπα ότι δεν θέλω έναν επιπλέον μισθό, θέλω να κάνω την εκπαίδευση για το δίπλωμα κατάδυσης.» Και από εκεί ξεκίνησαν όλα.

Αγαπούσε την φωτογραφία αλλά δεν είχε χρήματα για να αγοράσει μια. Σε κάποια βουτιά βρήκε μια μηχανή. Την καθάρισε την έφτιαξε και ξεκίνησε να τραβάει. Για έξτρα χαρτζιλίκι έβγαζε φωτογραφίες τους τουρίστες. Λίγο αργότερα η μητέρα του αρρωσταίνει, οπότε και αναγκάζετε να την πουλήσει.  Ένα χρόνο μετά, ένας Αμερικάνος τουρίστας και η γυναίκα του έχουν έρθει στο ξενοδοχείο που δούλευε. Ο Αμερικάνος «παλεύει» να βγάλει φωτογραφίες με την «μηχανή που έδωσε τόσα λεφτά και δεν αξίζει τα λεφτά της».

«Του ζήτησα να τον βοηθήσω και λίγο περιφρονητικά μου την έδωσε λέγοντας μου πως δεν θα καταφέρω κάτι. Ήταν η πρώτη φορά που έπιανα αυτόματη μηχανή. Είχα λίγο χρόνο, κοίταξα τον φωτισμό, λίγο τις ρυθμίσεις και ξεκίνησα να βγάζω. Όταν τις είδε, δεν το πίστευε. Ήθελε να μου δώσει χρήματα και η γυναίκα του τον παρότρυνε να μου χαρίσει την μηχανή. Και έτσι είχα πάλι μηχανή»

Σήμερα, είναι ιδιοκτήτης ενός καταδυτικού κέντρου. Δουλεύει σαν δάσκαλος καταδύσεων και ασχολείται με την υποβρύχια φωτογραφία.

«Έγινα καλός όταν έπαψα να το κάνω για τα λεφτά. Και τότε έβγαλα περισσότερα λεφτά!»

Είναι χωρισμένος με δύο παιδιά

«Θέλω να είναι ευτυχισμένη η πρώην σύζυγος μου με τον σύζυγο της, γιατί ξέρω ότι την  αγαπάει πιο πολύ από όσο εγώ μπορούσα»

Κλείνοντας την κουβέντα εκείνο το βράδυ, μου μίλησε για την μητέρα του.

«Πάντα είχε ένα τρόπο για όλα χωρίς να είναι αυστηρή. Για να φάω ρύζι όταν ήμουν μικρός, μου ζωγράφιζε γράμματα από σόγια. Και έτσι εγώ, έτρωγα τα γράμματα»

Story No 2

Περπατώ στο δρόμο για να φτάσω στο τραίνο. Στη διαδρομή σταματώ για να ζητήσω κατευθύνσεις. Μια παρέα από Μαλαισιανούς και πιθανόν με καταγωγή από Κίνα με βοηθάει.

"Από πού είσαι?" με ρωτάει, "από Ελλάδα" του λέω.

“You are beautiful” μου λέει και ξεκινάει σε ρυθμούς Bruno Mars να τραγουδάει όσο εγώ ανεβαίνω τις κυλιόμενες για να πάω στην αποβάθρα.

When I see your face

There’s not a thing that I would change

‘Cause you’re amazing

Just the way you are

Φτάνοντας στο σταθμό τρία νεαρά παιδιά κάθονται στο πάτωμα. Τα πλησιάζω και τους ζητώ αν είναι εύκολο να τραγουδήσουν χρόνια πολλά στις φίλες μου που έχουν γενέθλια. Με πολύ χαρά και με το κεφάλι να σκύβει από λίιιγο ντροπή, δέχονται να με βοηθήσουν. Τραγουδάνε όλοι μαζί Happy birthday στη Μαλαισιανή εκδοχή και εγώ τραβάω βίντεο. Τους ευχαριστώ και συνεχίζω το ταξίδι μου.

Story No 3

Εκείνη την ημέρα έκανε ζέστη. Έχω καθίσει με την φίλη μου στο πεζοδρόμιο και περιμένουμε το λεωφορείο να περάσει για να πάμε στο Εθνικό Πάρκο. Ένα αυτοκίνητο σταματάει στην άκρη και κάτι μας ρωτάει. Πλησιάζω διστακτικά. Ένας νεαρός οδηγός και δύο φίλες του εμφανώς μουσουλμάνες με ρωτούν αν χρειαζόμαστε βοήθεια.

«Όχι ευχαριστώ πολύ», απαντάω διστακτικά και λίγο καχύποπτα.

«Μπορούμε να σας βοηθήσουμε, που πάτε», επιμένουν.

«Στο εθνικό πάρκο, αλλά περιμένουμε το λεωφορείο»

«Μπορούμε να σας πάμε, αν θέλετε, μην φοβάστε είμαστε καλοί άνθρωποι»

Η φίλη μου με κοιτάει καχύποπτα. Λίγες ματιές μεταξύ μας για να συνεννοηθούμε και σε λίγη ώρα βρισκόμαστε όλοι μαζί στο αυτοκίνητο τους και κατευθυνόμαστε προς το Πάρκο.

Μας εξηγούν πως προσπαθούν να βοηθούν τους τουρίστες που έρχονται στην πόλη τους και πως είναι χαρά τους να γνωρίζουν κόσμο από άλλες χώρες. Στην διαδρομή, μας κερνούν και χυμό καρύδας.

Την επόμενη μέρα, παρόλο που η πτήση μας ήταν 5 το πρωί, κοντά στην πρωινή τους προσευχή, η Khatijah και o Shafick, είναι κάτω από το hostel μας για να μας πάνε στο αεροδρόμιο.

«Οι Μαλαισιανοί δεν είναι ρατσιστές, εγώ πήγα σε σχολείο Καθολικών.»

Στην Μαλαισία συναντάς διάφορες εθνικότητες και διαφορετικές θρησκείες. Μουσουλμάνοι, Ινδοί, Κινέζοι… ένα σωρό διαφορετικές κουλτούρες δείχνουν να συνυπάρχουν αρμονικά σε μια πόλη που κινείτε κατά βάση σε ανατολίτικους ρυθμούς, και κάπου εκεί δικαιολογείς και το τραίνο που επιτρέπει την επιβίβαση μόνο σε γυναίκες. Παρόλα αυτά κανένα βλέμμα δεν σε ενοχλεί.

«Πολλοί μπερδεύουν την θρησκεία μας με το Ισλαμικό κράτος και είναι άδικο…»

Και αυτή την σκέψη της Khatijah, την κράτησα.

Αν τα ταξίδια, είναι οι άνθρωποι που συναντάς και οι στιγμές που μοιράζεσαι μαζί τους, τότε η πολιτισμική Μαλαισία και το καταπράσινο Βόρνεο, ήταν από τα πιο όμορφα ταξίδια που έχω κάνει...

Follow me to the next country… Ireland