Ταξιδεύοντας στην Βουδαπέστη

Το συγκεκριμένο ταξίδι ξεκίνησε από απόσταση. Εγώ στην Νιγηρία και οι γονείς μου στην Ελλάδα να μου λένε για πρώτη φορά ότι θα ήθελαν να ταξιδέψουν εξωτερικό. Οκ, περισσότερο η μαμά μου, γιατί ο μπαμπάς μου επέμενε πως σαν ναυτικός έχει γυρίσει και προτιμάει να πάει στα Ιωάννινα…  αλλά δεν βαριέσαι, ήταν μια εκπληκτική ευκαιρία να δουν ότι βλέπω όταν ταξιδεύω. Άρα, challenge accepted!

Όταν κλείσαμε το τηλέφωνο άρχισα να ψάχνω. Οι γονείς μου δεν μιλούν αγγλικά, εγώ δεν θα ήταν εύκολο να πάω μαζί τους όμως αυτό το ταξίδι στο εξωτερικό έπρεπε να γίνει. Εισιτήρια, έρευνα, τουριστικά group και μέχρι να δω αν θα μπορέσω να πάω μαζί τους είχα επιστρατεύσει όλα τα επιχειρήματα για να τους πείσω να πάνε οι δύο τους.

15 Μαΐου φεύγω από Νιγηρία για Παρίσι. Δύο μέρες μετά προσγειώνομαι από Παρίσι στην Ελλάδα και πέντε μέρες μετά φεύγω από την Ελλάδα και φτάνω Βουδαπέστη με τους γονείς μου. Κοινώς, έκανα το Ελ. Βενιζέλος Κολιάτσου-Παγκράτι. Αλλά οκ, χαλάλι. Εκδρομή με γονίδια και μάλιστα πρώτη φορά εις τας Ευρώπας. Αυτό το ταξίδι είναι στις «οικογενειακές υποχρεώσεις» από τις ευχάριστες όμως.

Ο Δούναβης χωρίζει τις δύο πόλεις την Βούδα και την Πέστη ενώ οκτώ εντυπωσιακές γέφυρες τις ενώνουν και πάλι. Το βράδυ η Βουδαπέστη σε ταξιδεύει στην γοητεία μιας παλιάς παραμυθένιας εποχής μέσα από τα αμέτρητα φωτάκια που στολίζουν τα γοτθικής αρχιτεκτονικής κάστρα και τις κρεμαστές γέφυρες αλλά την ημέρα σε αν περπατήσεις λίγο στους δρόμους και αφήσεις τον εαυτό σου να παρατηρήσει τον κόσμο και τα κτίρια τότε μεταφέρεσαι σε χρόνια της  γερμανικής κατοχής και της ουγγρικής επανάστασης.

Εμένα αυτό που μου άρεσε πιο πολύ στην Βουδαπέστη ήταν ότι ήμουν εκδρομή με τους γονείς μου. Ξυπνούσαμε το πρωί και μαζί με την μαμά μου αποφασίζαμε το πρόγραμμα της ημέρας. Ο μπαμπάς ακολουθούσε, (δεν είχε και πολλά περιθώρια για αντιρρήσεις χεχεχε!) αλλά λίγες ώρες μετά κάναμε στάση από το πολύωρο περπάτημα. Στο κτίριο του Κοινοβουλίου έβγαλε και τα παπούτσια του και την άραξε στο παγκάκι… Ναι! Σε αυτό το παγκάκι που είναι μπροστά από το τρίτο μεγαλύτερο κτίριο Κοινοβουλίου στον κόσμο, που οι εργασίες κατασκευής του διήρκεσαν 19 χρόνια και ολοκληρώθηκαν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Ναι! Μπροστά από τους 365 πύργους που σκεπάζουν 690 αίθουσες, 27 πύλες και 29 σκάλες συνολικού μήκους… 20 χιλιομέτρων και που για τη διακόσμησή του έχουν χρησιμοποιηθεί 40 κιλά χρυσού… ο μπαμπάς Άρης ξάπλωσε στο παγκάκι να ξεκουραστεί… γιατί του αξίζει! Και του αξίζει γιατί στην Βουδαπέστη αξίζει να περπατάς συνέχεια.

Η επίσκεψη στην Αποβάθρα των Ψαράδων, στην Βασιλική του Αγίου Στεφάνου, η βαρκάδα στα κρύα νερά του Δούναβη το βράδυ, η βόλτα στο νησί της Μαργαρίτας (Margaret Bridge) ήταν από αυτά που σε χαλαρώνουν όταν τα επισκέπτεσαι. Σε ταξιδεύουν σε μια άλλη εποχή. Λίγο από παραμύθι.

Κι αυτό που σε μεταφέρει σε κάτι πιο γκρίζο, στις πιο μαύρες σελίδες της ευρωπαϊκής ιστορίας είναι η εβραϊκή συνοικία στην οδό Dohány στην οποία βρίσκεται το Εβραϊκό Μουσείο και το Μνημείο Ολοκαυτώματος. Λίγες στάσεις πιο κάτω, στην  Λεωφόρο Αντράσι,είναι και το Μουσείο – Οίκος του Τρόμου (House of Terror).  Το συγκεκριμένο κτίριο αποτέλεσε την έδρα της μυστικής αστυνομίας του ναζιστικού και του κομμουνιστικού καθεστώτος. Εδώ ανακρίθηκαν και βασανίστηκαν χιλιάδες άνθρωποι. Σήμερα το μουσείο φέρνει μνήμες από τις μέρες της Ουγγρικής Επανάστασης του 1956, όταν ο ουγγρικός λαός ξεσηκώθηκε ενάντια στην καταπίεση και στο κομμουνιστικό καθεστώς. Τα υπόγεια κελιά κράτησης, οι στολές, τα όργανα βασανιστηρίων και το μεγάλο μαύρο γερμανικό αυτοκίνητο που το σκεπάζει μια μαύρη κουρτίνα είναι αυτό που σε κάνει να φεύγεις σιωπηλός και συγκλονισμένος. Το ίδιο και τα παπούτσια του Δούναβη στο σημείο όπου οι Γερμανοί ναζί εκτελούσαν τους Εβραίους, πετώντας τους στο ποτάμι αφού πρώτα τους υποχρέωναν να βγάλουν τα παπούτσια τους.

Όμως ας γυρίσουμε σε πιο ελαφρύ κλίμα, αφού η Βουδαπέστη φημίζεται και για την γευστική κουζίνα της και εμείς αυτό δεν το αφήσαμε ανεκμετάλλευτο. Το Kürtőskalács, ζύμη ψητή με καραμελωμένη ζάχαρη και κανέλα και το παραδοσιακό Lángos, τηγανητή ζύμη με τυρί και sour cream… ήταν κάποια από αυτά που τρώγαμε στον ανοιχτό προαύλιο χώρο ενός συγκροτήματος από καντίνες με φαγητά από διαφορετικές κουζίνες (μέχρι και κινέζικο!) και μπύρες, Εμείς κάθε βράδυ ήμασταν εκεί. Βασικά στην Βουδαπέστη αυτό που κάναμε κυρίως είναι να περπατάμε και να τρώμε.

Το καλύτερο κλείσιμο για το ταξίδι ήταν η επίσκεψη μας στα Ιαματικά Λουτρά Σέτσενι (Szechenyi Bath) τα μεγαλύτερα και πιο γνωστά ιαματικά λουτρά στη Βουδαπέστη, αλλά και ένα από τα μεγαλύτερα spa της Ευρώπης. Οι κίτρινοι τοίχοι του συγκροτήματος σε νεομπαρόκ αρχιτεκτονική στεγάζουν 18 εσωτερικές και εξωτερικές πισίνες… εμείς κολυμπήσαμε σε όλες!

Ε! Να μην ξεκουραστούν τα πόδια του μπαμπά Άρη μετά από τόσο περπάτημα?

Άλλωστε στο γυρισμό μου είπε πως του άρεσε πολύ, «όχι ότι συγκρίνεται με τα Ιωάννινα αλλά δεν είναι και όλα τα πράγματα για να τα συγκρίνεις» … και κανονίσαμε να κοιτάξουμε που θα πάμε του χρόνου. «Τώρα που έμαθε να βγάζει και φωτογραφίες από το κινητό του….»

Follow me to the next country… Uganda