Loikaw και οι καταρρακτες Lawpita

*Tip 1: Προσοχή στις ώρες

*Tip 2: Όχι σοβαρά, προσοχή στις ώρες...

Πέμπτη 2.00 μμ - Αναχώρηση με το λεωφορείο για Loikaw

Στην διαδρομή ο Βιρμανός δημοσιογράφος που καθόμασταν μαζί προσπαθούσε να χωρέσει στα στενών προδιαγραφών καθίσματα του λεωφορείου. Όλοι οι Βιρμανοί είναι ψηλοί… σαν εμένα (Σουςςςςς αφηγούμαι!!) αυτός είναι κοντά στα δυο μέτρα. Που να χωρέσει… κι όταν τον έπαιρνε ο ύπνος όλο και έγερνε αυθόρμητα πάνω στον ώμο μου…

Παρασκευή 8.00 πμ -  Φτάνουμε Lai Kaw (18 ώρες μετά)

Μετά από 18 ώρες, 4 στάσεις, και άπειρες στροφές στις οποίες το λεωφορείο πήγαινε με ταχύτητα που με τα πόδια να ήμουν το προσπερνούσα.

The hydroelectric power plant at Lawpita Falls outside of Loikaw

9.30 πμ -  Ξενοδοχείο

Βρίσκουμε ξενοδοχείο, μόνο ένα το οποίο επιτρέπει την διαμονή σε ξένους. Τα περισσότερα καταλύματα ανήκουν σε στρατιωτικούς και δεν επιτρέπουν τη διαμονή σε ξένους.

10.00 πμ - στο πρώτο χτύπημα...

Σηκώνω το τηλέφωνο, «πρέπει να πάμε στο υπουργείο να ζητήσω άδεια», μου λέει ο Mratt, o Βιρμανός δημοσιογράφος,  για να μπορέσω να πάω στο μέρος όπου έπρεπε να κάνουμε το ρεπορτάζ.

10.30 πμ - δεύτερο χτύπημα είμαι στην πόρτα, στο τρίτο χτύπημα...

…η πόρτα ανοίγει και ήδη έχω φύγει. Συναντώ τον Mratt, μαζί με δυο συνεργάτες του, τα contacts του για να μπορούμε να προσεγγίσουμε την απομονωμένη φυλή. Όλοι μαζί κάθονται στο tea shop και πίνουν τον καφέ τους μαζί με μια σούπα. Περιμένω, περιμένω περιμένω…. «Πάμε?» ρωτάω. «Ναι, ναι…» Και φεύγουμε να πάμε (λογικά) στο υπουργείο.

11.00 πμ - το λογικό δεν είναι για όλους

Βρίσκομαι με τον δημοσιογράφο και με τον έναν συνεργάτη του στο σπίτι του. Ο ένας κοιτάει το facebook, θέλει να γίνουμε και φίλοι, ο άλλος λέει κάτι στο κινητό του. Περιμένω, περιμένω… περιμένω.

12.00 πμ - και εγώ περιμένω

Αποφασίζω να ρωτήσω

«Excuse me (γιατί είμαι και ευγενικό κορίτσι) what we are waiting for? Shall we go to the ministry? »

«Ναι, θα πάμε»

Και συνεχίζει να κοιτάει στο κινητό… και νιώθω μόνη…

«Τι ώρα» ρωτώ και νιώθω ότι η ώρα έχει σταματήσει για πάντα!

«Περιμένουμε να έρθει ο φίλος μου (ο τρίτος). Βασικά χρειάζεται να κάνεις μια υπεύθυνη δήλωση»

«ε… να την κάνουμε τώρα?»

12.10 μμ - δηλώνω ότι είμαι η Μάρω και προσπαθώ να καταλάβω

Τελειώνουμε την δήλωση, περιμένω περιμένω…

12.30 μμ - κοιμήθηκα πάνω στο γραφείο.

Δεν θέλω σχόλια κανείς δεν πήρε χαμπάρι… είπαμε Facebook!!

1.10 μμ – Βρε καλώς τον! λέω…

Έρχεται ο συνεργάτης και φεύγουμε όλοι μαζί, για να βγάλουμε φωτοτυπία την δήλωση και να πάμε στο Υπουργείο (λογικά)

1.20 μμ – Τα υπουργείο μου μέσα!

Κάνουμε στάση έξω από ένα tea shop. Όχι υπουργέ μου!!! Δεν είμαι στο υπουργείο ακόμα!

“Let’s have launch!”

1.21 μμ - ΝΤΟΙΝΓΚ!!!

«Μα τι ώρα κλείνει το υπουργείο»

2.00 μμ – Πάνω από το ρύζι

“Βασικά έχουμε κι άλλο πρόβλημα. Και να κάνουμε αίτηση για να μπορέσετε να πάτε, θα την έχουμε Δευτέρα. Ακόμα και αν βγει μας υποχρεώνουν να έχουμε συνοδό ντόπιο»

«Έχουμε?» ρωτώ

«Προσπαθώ να βρω» και συνεχίζει να τρώει το ρύζι και να λέει κάτι με στα βιρμανέζικα με τα “contacts” του.

2.15 μμ – Τι δεν καταλαβαίνω!!!

Τηλεφωνώ στον editor

"Hey Oli, στείλε κάποιον Βιρμανό φωτογράφο… δεν έχει νόημα..."

Το Loikaw είναι ένα από τα έθνη της Myamar που για πολλά χρόνια έχουν εμφύλιο πόλεμο μεταξύ την τοπικής στρατιωτικής εξουσίας και του στρατού της Βιρμανίας.

Στους δρόμους η παρουσία του στρατού ήταν έντονη παρόλη την εκεχειρία που έχει συμφωνηθεί τους τελευταίους μήνες. Ο βασικότερος λόγος των συγκρούσεων είναι τα ορυχεία που υπάρχουν στη περιοχή. Ενώ εδώ βρίσκεται και το  μεγαλύτερο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο, που τροφοδοτεί ηλεκτρική ενέργεια την Βιρμανία. Παρόλα αυτά, πολλά σπίτια στην διαδρομή μας ήταν χωρίς παροχή ηλεκτρισμού. Η προσέγγιση στη περιοχή απαιτούσε να περάσουμε αρκετά check points και ακόμα και για τους ντόπιους μέχρι πριν λίγες εβδομάδες η είσοδος στην περιοχή του εργοστασίου δεν επιτρεπόταν.

Κυριακή 3.00μμ

Στο ίδιο λεωφορείο για τον γυρισμό μου στην Yangon. Άλλα 500 χιλιόμετρα, άλλες 18 ώρες, άλλες 4-5 στάσεις…μόνο που αυτή την φορά ήμουν χωρίς θέση.

Ένα μεσαίο καθισματάκι που ανοίγει στην μέση του διαδρόμου. Αριστερά μου δύο μοναχοί, δεξιά μου άλλοι δύο. Αυτή την φορά όταν με έπαιρνε ο ύπνος, ήμουν εγώ που έγερνα στον ώμο του μοναχού…