Εθελοντικό ταξίδι στο Βιετνάμ

tHE dATE: 6 Μαΐου στις 3.30 το μεσημέρι φτάνω στο Ελ Βενιζέλος... Μια ομάδα από 45 Έλληνες και Κύπριους εθελοντές μαζεύεται. Περίεργο συναίσθημα.. Που πάω?

tHE mISSION: εθελοντική αποστολή τη ActionAid, στο Βιετνάμ. 45 εθελοντές ξεκινούσαμε ένα ταξίδι διαφορετικό για τον καθένα με ένα κοινό σκοπό, να συμβάλλουμε στην κατασκευή του προαυλίου χώρου και της περίφραξης του νηπιαγωγείου στην κοινότητα Λάι Τσάο, λίγα χιλιόμετρα από τα σύνορα της Κίνας.

iNFO:  περιόδους έντονης βροχόπτωσης τα παιδιά δεν έχουν πρόσβαση στο σχολείο, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις κινδύνευαν όταν υπερχείλιζε το κοντινό ποτάμι.

Για εμένα ήταν ένα «ταξίδι ΑΝΑ-ψυχής. Ένα εθελοντικό ταξίδι που ήθελα χρόνια να κάνω.

δΙΑΡΚΕΙΑ:  45 ώρες / Αεροπλάνα, τρένα και λεωφορεία χρειάστηκε να πάρουμε για να φτάσουμε στον προορισμό μας.

δΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ: Κατά την παραμονή μας εκεί ασχοληθήκαμε με την συλλογή ρυζιού, τσαγιού, το χτίσιμο της αυλής στο σχολείο και μαγείρεμα στο σπίτι του κοινοτάρχη όπου και θα τρώγαμε μαζί τους τα μεσημέρια.

Επισκεφτήκαμε σχολεία σε διαφορετικές περιοχές της κοινότητας. Τους προσφέραμε όσα είχαμε καταφέρει να κουβαλήσουμε από την Ελλάδα μολύβια, μαρκαδόρους, μπάλες μπαλόνια , καραμέλες, ρούχα κτλ, παίξαμε με τα παιδιά, μιλήσαμε με τους δασκάλους, παρακολουθήσαμε το μουσικοχορευτικό τους καλωσόρισμα και κάποιοι από εμάς συναντήσαμε τα παιδιά στα οποία είμαστε ανάδοχοι.

Επισκεφθήκαμε φτωχά σπίτια που στα δικά μας μάτια ήταν απλά λασπωμένες και ξύλινες καλύβες. Και όμως εκεί έμεναν άνθρωποι, μεγάλωναν παιδιά! Στα περισσότερα από αυτά υπήρχε μια  πλάσμα τηλεόραση, αφού το κράτος τους επιδοτεί την αγορά προκειμένου να παρακολουθούν το (κατευθυνόμενο όπως είναι προφανές) δελτίο ειδήσεων.

iNFO: τον προηγούμενο αιώνα η χώρα ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση ενώ στον πόλεμο με τους Αμερικάνους χρησιμοποιήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες τόνοι βομβών και χημικών που προκάλεσαν και συνεχίζουν να προκαλούν σοβαρά προβλήματα υγείας. Σήμερα, το μέσο εισόδημα των κατοίκων δεν ξεπερνά τα 43 δολάρια το μήνα, ενώ η χώρα τους βρίσκεται ανάμεσα στις 5 που θα επηρεαστούν περισσότερο από τις αλλαγές στο κλίμα.

Επιπλέον επισκεφτήκαμε τον Γυναικείο σύλλογο της περιοχής, όπου και εκεί οι γυναίκες μας καλωσόρισαν με χορό και μοιράστηκαν μαζί μας προσωπικές τους ιστορίες. Μια γυναίκα μοιράστηκε μαζί μας το μεγαλύτερο της όνειρο, να φτιάξει ένα καλύτερο ξύλινο σπίτι, χωρίς πολλές τρύπες, το σπίτι από τούβλα ούτε να το ονειρευτεί μπορούσε!

tHE oBJECTIVE: Επισκεφθήκαμε τον σύλλογο των γυναικών στη μικρή πόλη Tam Duong. Μια νεαρή γυναίκα σηκώθηκε και μοιράστηκε μαζί μας την ιστορία της. Μας είπε πως πριν μπει στο σύλλογο, θεωρούσε απόλυτα φυσιολογικό να την κακομεταχειρίζεται ο άντρας της και ότι δεν μπορούσε καν να σκεφτεί ότι τα πράγματα δεν έπρεπε να είναι έτσι.

tHE aCT: Η ζωή της άλλαξε μόλις άρχισε να πηγαίνει στο σύλλογο, όπου οι παλιότερες γυναίκες της έμαθαν τι σημαίνει ενδοοικογενειακή βία και πως αυτό δεν ήταν κάτι που έπρεπε αναγκαστικά να ζει. Άλλαξε και η ζωή όλων των γυναικών σε πολλά επίπεδα.

tHE sOLUTION: Επιμόρφωση, βελτίωση των συνθηκών υγείας και υγιεινής, καταπολέμηση της οικογενειακής βίας, συμβουλευτική στήριξη και νέες, δικές τους μικρές επιχειρήσεις. Το πιο σημαντικό;Τα περιστατικά βίας έχουν μειωθεί σε μεγάλο βαθμό.

Info: ο σύλλογος αυτός άρχισε να δραστηριοποιείται μέσα από το πρόγραμμα “Reflect” της Action Aid. Κάποιες γυναίκες εκπαιδεύτηκαν και έμαθαν ανάγνωση και γραφή και στη συνέχεια έμαθαν και τις επόμενες γυναίκες που έμπαιναν στον σύλλογο, αλλά το κυριότερο είναι ότι μάθαιναν πια και τα δικαιώματα τους.

Η αντίδραση των παιδιών που συναντήσαμε ήταν διαφορετική από σχολείο σε σχολείο και αυτό είχε να κάνει περισσότερο με το πόσο φτωχή ήταν η περιοχή στην οποία ανήκαν. Όλα όμως είχαν ένα κοινό. Ένα φωτεινό παιχνιδιάρικο ντροπαλό και αυθόρμητο χαμόγελο! Ένα βλέμμα χαράς και προσμονής να παίξεις μαζί τους, να τους αγκαλιάσεις και να δουν τις φωτογραφίες που τραβάς.

tHOUGHTS:

Πρακτικά καμία χειρωνακτική βοήθεια μας δεν ήταν απαραίτητη για τους κατοίκους του Λάι Τσάο. Η ανάγκη τους να δουν ανθρώπους να τους επισκέπτονται ήταν τεράστια που φρόντιζαν να την εκφράζουν με κάθε τρόπο. Χαμόγελα, αγκαλιές, βλέμματα που μπορούσαν να αντικαταστήσουν τις λέξεις αφού εκείνοι μιλούσαν βιετναμέζικα και εμείς αγγλικά ή και ελληνικά.

#I τα συναισθήματα που μοιράζεσαι, παιχνίδια και χαμόγελα με δεκάδες. Ξέρω από τα βλέμματα που συναντήθηκαν, ότι την επίσκεψη μας θα την θυμούνται για αρκετά χρόνια.

Εικόνες από παιδιά που παίζαμε, μια μικρή που μου πρόσφερε το μοναδικό μπαλόνι που της είχαμε προσφέρει εμείς πριν λίγο για να την θυμάμαι, ένα άλλο μικρό έτρεξε να μας κόψει λουλούδια, κάποιο άλλο κρατούσε το χέρι της Κατερίνας από το παράθυρο όσο εκείνη ήταν μέσα στο πούλμαν, και απλά την κοιτούσε στα μάτια και καθώς τα πούλμαν ξεκινούσαν τα περισσότερα έτρεχαν από πίσω και μας χαιρετούσαν. Με κανένα από αυτά δεν είχαμε καταφέρει να μιλήσουμε σε κάποια γλώσσα. Με δυσκολία είχαμε μάθει τα ονόματα τους ίσως. Όμως το παιχνίδι και η αγάπη και από τις δύο πλευρές αρκούσε για να επικοινωνήσουμε εκείνη την στιγμή.

#II Ο θαυμασμός μου για τις γυναίκες που συνάντησα στα χωράφια, στον σύλλογο, στις αγκαλίες των παιδιών τους...όλες χογελούσαν. Η γενναιότητα, το θάρρος, η γλυκύτητα η αθωότητα, ο σεβασμός και η φιλοξενία και στο τέλος η δύναμη ψυχής! Μου θύμισαν πως χρειάζεται πίστη και να  αγωνίζεσαι για όσα σου αξίζουν. Πολύτιμο δίδαγμα και απαραίτητο στις μέρες μας ακόμα και σε μια δυτική κοινωνία.

#III για το έργο της actionaid. Όλοι είχαμε τις αμφιβολίες μας για το κατά πόσο η μηνιαία συνδρομή μας, φτάνει και βοηθάει ουσιαστικά μία κοινωνία. Ακόμα και φίλοι μου όταν τους μιλούσα για αυτό το ταξίδι με ρωτούσαν «πηγαίνουν άραγε τα χρήματα?» . Και μεταξύ μας δεν ήμουν σίγουρη τι πίστευα κι εγώ.

I wAS tHERE: Οι μηνιαίες εισφορές των εθελοντών ήταν μπροστά μου. Σχολεία, δάσκαλοι, σύλλογος, γιατροί,  εκπαίδευση, ορθή εκμετάλλευση φυσικών πόρων... επενδύσεις, μακροπρόθεσμους στόχους.

#IV 45 άνθρωποι, άγνωστοι μέχρι πριν λίγες ήμερες, μοιραστήκαμε συναισθήματα, βλέμματα, δάκρυα, χαμόγελα, αγκαλιές, εικόνες, στιγμές σιγής, φορτισμένες συναισθηματικά στιγμές, χωρίς ντροπή, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Και αυτοί οι άνθρωποι είναι δίπλα μου, διπλά μας, ανάμεσα μας ή και μέσα σας.

To sum up if I can:

Πραγματικά δεν έχω λόγια να σας πω πόσο ευλογημένη ένιωσα που έζησα αυτήν την εμπειρία. Πόσο ζεστασιά πήρα από τους ανθρώπους που συνάντησα και γνώρισα, πόσο εκτίμησα πολλά από όσα είχα και δε τα έβλεπα, πόση αγάπη είχα κρυμμένη και η άμυνα της πόλης δεν με άφηνε να την δείξω σε έναν ξένο στο δρόμο  και πόσα παιδικά χαμόγελα μου ξύπνησαν την παιδική μου αθωότητα.

Τώρα πια ξέρω πως αν καταφέρω να σας θυμίσω πως ο εθελοντισμός και η γενναιοδωρία είναι κομμάτι μέσα μας που κάθε μέρα μπορούμε να προσφέρουμε στον διπλανό μας (ακόμα και με ένα χαμόγελο, έναν καφέ, μία κουβέντα μαζί με τον άστεγο) και πως αυτό ίσως να λείπει από τις μέρες για ένα καλύτερο αύριο τότε με αυτό το κείμενο θα έχω καταφέρει πολλά.