Ζάμπια, σαβάνα και σαφάρι

Μάιος 2015. Τρία χρόνια πίσω, βρίσκομαι στην Myanmar. Σήμερα χαιρέτησα την Marika, τον Psilo και το Markusaki. Όταν έκλεισα την πόρτα είχα κόκκινα μάτια από το κλάμα και μια σκέψη στο μυαλό  μου. ‘Άραγε θα τους ξαναδώ...’

Νομίζω ήταν από τους πιο δύσκολους αποχαιρετισμούς της ζωής μου. Αλλά με την Marika είχαμε μιλήσει για αυτό. Έτσι είναι η ζωή όταν ταξιδεύεις. Δένεσαι, ανταλλάσσεις. Μοιράζεσαι και μετά μαθαίνεις να προχωράς. Κρατάς αναμνήσεις και η σχέση στο χρόνο δουλεύει. Και όταν ξαναβρίσκεσαι μετά από καιρό είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Και έτσι ακριβώς ήταν στην Zambia. Σαν να μην πέρασε μια μέρα...

Το αεροπλάνο της Ethiopian Airlines έφτασε λίγο μετά τα μεσάνυχτα στο αεροδρόμιο της Lusaka. Ένα σχετικά μικρό και μουντό αεροδρόμιο. Δεν κουβαλάω πολλά πράγματα. Μια μικρή βαλιτσούλα. Άλλωστε και πίσω στο ‘σπίτι’, στην Νιγηρία, δεν έχω και πολλά. Το ταξίδι ήταν συνολικά περίπου 12 ώρες με μια στάση στην Addis Ababa στην Αιθιοπία. ‘’Θα σε περιμένει ένας οδηγός ταξί’’. Μου είχε πει η Μαρίκα λίγο πριν φύγω από το αεροδρόμιο της Νιγηρίας.

Τα μάτια μου σκαλώνουν για λίγα δευτερόλεπτα και νιώθω ένα οικείο χαμόγελο να με κοιτάει. Δευτερόλεπτα μετά έχω τεντώσει τα πόδια για να φτάσω να αγκαλιάσω τον Ψηλό που είχε έρθει να με παραλάβει από το αεροδρόμιο.

Και ναι... είμαι στην Ζάμπια. Στο σπίτι της Marikas και του Ψηλού, το πρωί θα με ξυπνήσει το Markousaki πριν πάει στο σχολείο, θα με κάνει μια τεράστια και σφιχτή αγκαλιά, θα μου πει ‘Marou’ και αυτό το ταξίδι θα είναι αυτό που μου είχε πει κάποτε η Marika.

‘Σαν να μην πέρασε μια μέρα...’

Την επόμενη μέρα ο Psilos μου λέει πως θα πρέπει να ετοιμάσω τα πράγματα μου.

‘Γιατί?’ τον ρωτάω και χαμογελάει.

‘Όχι μην μου πεις... δεν θέλω να ξέρω, όχι πες μου... όχι μην μου πεις. Πες μου μόνο τι θα χρειαστεί να πάρω’

Την επόμενη μέρα το μεσημέρι και μετά από 5 ώρες οδήγηση με βροχή βρισκόμαστε στο Kafue National Park, δυτικά της Zambia.

Στα δεξιά του δρόμου τρέχουν αντιλόπες και έξω από το δωμάτιο μας τριγυρίζουν μπαμπουίνοι. Η χτισμένη ‘καλύβα’ είναι δίπλα στο ποτάμι που διασχίζει την Ζάμπια και η οδηγία από τον υπεύθυνο του Mukambi Safari Lodge είναι σαφής. ‘Μετά τις 6 το απόγευμα, δεν περπατάς έξω, το τζιπ σε μεταφέρει στη ρεσεψιόν’. Τριγύρω δεν έχει τίποτα. Σαβάνα.

Τα βράδια κυκλοφορούν πολλά ζώα και κάποιες φορές έχουν δει και πατημασιές από λιοντάρια, φακόχοιροι και ελέφαντες. Το βράδυ ακούω διάφορους ήχους και στον ουρανό βλέπω από το παράθυρο ένα σωρό διαφορετικά πουλιά. Το Markousaki κοιμάται στο διπλανό κρεβάτι μαζί μου. Πριν πέσουμε για ύπνο, του λέω ένα παραμύθι για να κοιμηθεί. Για ένα κορίτσι που γνώρισε ένα σωρό κόσμο από τα ταξίδια της και τώρα έχει φίλους σε πολλές χώρες. Κλείναμε τα μάτια και πηγαίναμε σε κάθε χώρα να πούμε ένα γεια σε κάθε φίλο της. Στην Myanmar, στην Νότια Αφρική, στην Ελλάδα.. και κάπου εκεί στην Φιλανδία την ώρα που μαζεύαμε μούρα, το Markusaki αποκοιμήθηκε.(Σαφάρι στο Κafue national park το μεγαλύτερο εθνικό πάρκο της Zambia το οποίο φιλοξενεί πάνω από 55 είδη ζώων)

Όταν είπα σε μια φίλη μου ότι θα πάω Zambia και ότι μάλλον θα πάω να δω και κάτι καταρράκτες με ρώτησε αν εννοώ τους καταρράκτες της Victoria.

‘Εμ... δεν ξέρω μου είπαν για κάτι καταρράκτες’

‘Τι εννοείς ‘κάτι’ καταρράκτες καλέ!? Αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι καταρράκτες του κόσμου, οι καταρράκτες Victoria’ φώναζε από την άλλη άκρη του τηλεφώνου η Άννα που ξέρει ότι γενικά η γεωγραφία δεν είναι το δυνατό μου σημείο.

Μαζί με τον Cedric και τον Stephen, που γνώρισα στην Myanmar πριν 3 χρόνια και που τυχαία επισκέπτονται και αυτοί μαζί με εμένα τους φίλους μας πήραμε το λεωφορείο για να πάμε στο Livingstone.

‘Είναι περίπου 6 ώρες.’ Μας είπαν όταν κλείναμε τα εισιτήρια.

Οι Ζαμπιανοί είναι φιλόξενοι άνθρωποι αλλά ποτέ μην εμπιστεύεσαι οδηγό λεωφορείου... Ζαμπιανό.

Μετά από αρκετές ώρες καθυστέρηση και τραγούδια gospel στην διαπασών  από τα αηχεία του λεωφορείου, βρισκόμαστε στο Livingstone. Στην πόλη όπου χωρίζει την Zambia και την Zimbabwe και που το όνομα της πήρε από τον Σκοτσέζο εξερευνητή David Livingstone.

Το θέαμα από τους καταρράκτες απλά μαγευτικό και ένα από τα 7 θαύματα του κόσμου. Ο θόρυβος από τα νερά που τρέχουν με χιλιόμετρα και πέφτουν με δύναμη, η υγρή ομίχλη που δημιουργούν, το καταπράσινο τοπίο και στην άλλη άκρη να αχνοφαίνεται ο γαλάζιος ουρανός. Κλείνω τα μάτια μου πάνω στην γέφυρα και αφήνω τις σταγόνες να πέσουν στο πρόσωπο μου και το μόνο που ακούω είναι δυνατούς παφλασμούς. Σε αυτή την γέφυρα, που χωρίζει τις δύο χώρες και που το μάτι σου δεν φτάνει το τέλος από τους καταρράκτες. Εγώ, εγώ εκεί.

Στην Lusaka, γνωρίζω και την Νικολέτα. Κύπρια μεγαλωμένη στην Ζάμπια. Γιατί Έλληνες υπάρχουν παντού και στην Zambia υπάρχει ελληνική κοινότητα. Και η Νικολέτα είναι από αυτές τις γυναίκες, τις δυναμικές, τις φιλόξενες αλλά και το ‘κορίτσι του μπαμπά’, όπως λέει.

‘Μου αρέσει να πηγαίνω Ελλάδα αλλά ξέρεις... εδώ μεγάλωσα’, μου λέει και χαμογελάει.

Έτσι λοιπόν, μετά από μια εβδομάδα, που είπαμε παραμύθια, κάναμε camping στο σαλόνι του σπιτιού, τραμπολίνο στο κήπο, γελάσαμε, φάγαμε κεφτεδάκια και braai (BBQ σε στυλ South Africa), μοιραστήκαμε χάχανα, πειράγματα και αγκαλιές και φυσικά αφού είδαμε άπειρα ζώα... αυτό το ταξίδι τελειώνει για να δώσει ραντεβού σε ένα επόμενο. Αυτή την φορά με την ηρεμία ότι όσος χρόνος και να περάσει θα είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα αλλά και με κάτι ακόμα. Δύο ακόμα φίλους, τον Stephen και τον Cedric που μου έμαθαν πως η αγάπη κρύβεται στην αποδοχή και στον σεβασμό.

Follow me to the next country… Budapest, Hungary